Euroobligacja jest papierem wartościowym posiadającym wszystkie atrybuty obligacji klasycznej, z jedną różnicą – jest umieszczana poza krajem pochodzenia waluty, w której jest denominowana. Euroobligacje są przedmiotem obrotu na rynkach międzynarodowych (giełdach). Najczęściej nominowane są w euro, dolarach amerykańskich, funtach brytyjskich i frankach szwajcarskich.
Euroobligacja może być zatem opisana jako średnio- lub długoterminowy papier wartościowy na okaziciela, w przypadku gdy emitent (emitent) jest zobowiązany do zapewnienia posiadaczowi określonego świadczenia. Wiąże się to z płatnością euroobligacji wraz z odsetkami należnymi w określonych odstępach czasu aż do terminu zapadalności papieru wartościowego.
Jak wygląda rynek euroobligacji?
Rynek euroobligacji jest przykładem doskonale konkurencyjnego rynku. Co to oznacza w praktyce? Faktem jest, że cena euroobligacji zależy od wolnej gry popytu i podaży. Podobnie jak w przypadku obligacji krajowych, obligacje denominowane w walucie innej niż waluta kraju, w którym zostały umieszczone, mogą być sprzedawane na rynku pierwotnym i wtórnym.
W przypadku rynków wtórnych euroobligacje sprzedawane są za pośrednictwem banków specjalizujących się w tego rodzaju usługach. Stworzą one warunki niezbędne do likwidacji euroobligacji przed ich terminem zapadalności.
Rynek euroobligacji rozpoczął działalność w 1963 r. i od tego czasu rozwija się dynamicznie:
- deregulacja rynków finansowych w krajach rozwiniętych
- liberalizacja przepisów dewizowych
- większe zainteresowanie sekurytyzacją, tzn. zaciąganie pożyczek w formie dłużnych papierów wartościowych
- globalizacja rynków finansowych
- wzrost bezpośrednich inwestycji zagranicznych
- rozwój technologiczny w celu zwiększenia łączności między bankami.
Które podmioty mogą emitować euroobligacje?
Do emisji euroobligacji uprawnionych jest kilka podmiotów podzielonych na cztery sektory, w tym:
- sektor publiczny – obejmuje rządy, władze lokalne i przedsiębiorstwa państwowe
- sektor prywatny, który obejmuje wyspecjalizowane instytucje finansowe i banki komercyjne
- niefinansowy sektor prywatny – składa się z przedsiębiorstw prywatnych, spółek akcyjnych i przedsiębiorstw wielonarodowych
- sektor organizacji międzynarodowych, w tym Bank Światowy, Europejski Bank Inwestycyjny i inne banki rozwoju regionalnego.
Dla emitenta euroobligacji są one formą kredytu długoterminowego w walucie innej niż waluta krajowa. Wpływy te mogą być wykorzystane, na przykład, na sfinansowanie dużego projektu inwestycyjnego lub na spłatę zobowiązań zagranicznych.
Warto wiedzieć, że większość euroobligacji emitowana jest zgodnie z prawem brytyjskim lub pod jurysdykcją stanu Nowy Jork, niezależnie od miejsca ich dystrybucji lub notowań. Warunki wykupu tych papierów wartościowych wahają się od kilku do kilkudziesięciu lat. Najbardziej popularne są jednak papiery wartościowe emitowane na okres od 3 do 10 lat.
Jak wygląda plasowanie emisji euroobligacji?
Większość euroobligacji emitowana jest jednorazowo. Może być również realizowana w ramach programu emisji euroobligacji średnioterminowych EMTN – Euro Term Note – Programu Emisji Obligacji Średnioterminowych. Pozwala on na lokowanie emisji w różnych walutach, w wielu transzach i w dowolnym czasie.
- emisje prywatne – są one zazwyczaj realizowane przez małe konsorcjum. Czasami emisja jest przeprowadzana przez jeden bank inwestycyjny, rozprowadzający euroobligacje w zamkniętym kręgu inwestorów.
- emisje publiczne – w celu ich przeprowadzenia powołuje się specjalne konsorcjum bankowe, które zajmuje się plasowaniem emisji euroobligacji. Jest częścią konsorcjum:
- grupa kierownicza (zarządzająca) – to banki inwestycyjne, które zajmują się ustalaniem szczegółów emisji z emitentem;
- grupa subskrypcyjna – banki ubezpieczające emisję. Ich zadanie polega na kupnie części euroobligacji i przejęcie w ten sposób części ryzyka;
- grupa dokonująca sprzedaży, która zajmuje się uplasowaniem obligacji na rynku.
W tym miejscu warto wspomnieć również o innych podmiotach zaangażowanych w emisję euroobligacji. Są to agenci, którzy przygotowują papiery wartościowe do notowań giełdowych i deponują je, prowadzą rejestr posiadaczy obligacji lub płacą należne im odsetki. Obligatariuszy reprezentuje powiernik.
Tradycyjna emisja euroobligacji na rynku pierwotnym składa się zatem z trzech etapów:
1. Ustalenie wstępnych warunków emisji, poczynienie pierwszych przygotowań do niej oraz sporządzenie niezbędnych dokumentów, w tym zwłaszcza prospektu emisyjnego.
2. Prezentacja euroobligacji inwestorom i kwotowanie, a także pozyskanie wstępnych zleceń na kupno euroobligacji.
3. Sprzedaż euroobligacji i przekazanie środków emitentowi.
Kto może kupić euroobligacje?
Głównymi podmiotami nabywającymi euroobligacje są:
- inwestorzy instytucjonalni, w tym fundusze emerytalne oraz towarzystwa ubezpieczeniowe
- banki komercyjne
- inwestorzy indywidualni.
Biorąc pod uwagę kraj zamieszkania, obligacje denominowane w EUR lub USD są najchętniej nabywane przez inwestorów z krajów wysoko rozwiniętych. Dzięki zakupowi euroobligacji zyskują szansę na osiągnięcie wyższego zysku niż na rynkach krajowych.
Oprocentowanie euroobligacji
Rynek jest bardziej skłonny kupować euroobligacje, które mają stałą stopę procentową, stąd też liczba takich papierów wartościowych jest najwyższa. Jednakże euroobligacje o zmiennym oprocentowaniu są również emitowane, zawsze w oparciu o znany na całym świecie składnik ekonomiczny. Obligacje te obejmują m.in. stopę LIBOR – stopę procentową pożyczek udzielonych na rynku międzynarodowym w Londynie, ustaloną na godzinę 11:00 GMT.
Notowania euroobligacji
Obrót wtórny euroobligacjami odbywa się głównie na rynku pozagiełdowym (OTC). Jest on organizowany głównie przez instytucje finansowe działające w skali międzynarodowej. Są one jednak również notowane na giełdach. Możemy sprawdzić notowania euroobligacji na giełdzie londyńskiej i luksemburskiej.
Euroobligacje w Polsce
Emisja euroobligacji to szansa dla polskich firm na pozyskanie źródła finansowania alternatywnego wobec kredytu bankowego. Jest to swoiste potwierdzenie znaczącej pozycji firmy na rynku, gdyż emisja jest poważnym przedsięwzięciem i nie każdy podmiot jest w stanie spełnić wszystkie wymagania.
Przedsiębiorstwo musi:
- posiadać odpowiednią zdolność finansową do emisji niezabezpieczonego długu
- mieć rating na poziomie inwestycyjnym
- spełniać warunki odnośnie wielkości emisji – najbardziej pożądane są emisje w kwocie 500 milionów euro.
Z powyższych względów do emisji euroobligacji mogą sobie pozwolić tylko największe polskie firmy, należące do tzw. niebieskich chipów. Jeśli się powiedzie, firma nie tylko pozyska kapitał, ale pojawi się również na rynku międzynarodowym, budując swój wizerunek za granicą.
Jaka jest różnica między euroobligacjami a obligacjami międzynarodowymi?
Obligacje międzynarodowe, podobnie jak euroobligacje, są dłużnymi papierami wartościowymi z tą różnicą, że są denominowane w walucie kraju, w którym są sprzedawane. Ich emisja podlega jurysdykcji kraju emisji, co jest kolejną cechą wyróżniającą je spośród euroobligacji. Są one regulowane porządkiem prawnym kraju wskazanego przez emitenta w prospekcie emisyjnym.