Waluta Indonezji – rupia indonezyjska
Rupia indonezyjska (ind.Rupiah Indonesia) to waluta w Indonezji o kodzie walutowym IDR. Rupia dzieli się na 100 senów. Rupia indonezyjska obowiązuje na terenie Indonezji od czasu uzyskania niepodległości od Holandii w 1949 roku kiedy to zastąpiła guldeny.
W obiegu są następujące monety: 100, 200, 500 rupii – często używane oraz rzadziej używane: 50 i 1000 rupii, zaś banknoty występują w nominałach: 1000, 2000, 5000, 10 000, 20 000, 50 000, 100 000 rupii.
| Kod ISO 4217 | IDR |
| Państwo | Indonezja |
| Poziom inflacji | 3,8% w 2016 |
| Podział | 1 rupia = 100 senów |
| Symbol | Rp |
| Monety | 1, 25, 50, 100, 200, 500, 1000 rupii |
| Banknoty | 1000, 2000, 5000, 10 000, 20 000, 50 000, 100 000 rupii |
| Bank centralny | Bank Indonezji |
Historia – Waluta Indonezji
Waluta: 1 rupia indonezyjska = 100 senów
Indonezja – rozległy archipelag wysp pomiędzy Azją i Australią o niezwykle skomplikowanym składzie etnicznym.
Rozdrobnienie polityczne trwające przez wieki ułatwiło Portugalczykom podbój Malakki (Półwysep Malajski) w 1511 r., a następnie Hiszpanom w 1521 r., którzy podporządkowali sobie większość państewek Jawy. Po likwidacji kompanii w 1781 r. wyspy przeszły we władanie Holandii. 17 sierpnia 1945 r. Sukarno proklamował niepodległość Republiki Indonezji.
Do dziś, w niektórych rejonach kraju utrzymała się wymiana towarowa. Niezmotoryzowani turyści odwiedzający archipelag muszą być przygotowani na natrętne proponowanie przenoszenia bagażu przez tubylców w zamian za papierosy. Stary zwyczaj obdarowywania rodziców panny młodej dwoma bawołami praktykowany jest jeszcze wśród Sasaków na wyspie Lombok. Za bawoła żąda się stu tysięcy rupii, tj. równowartości piętnastu dolarów (przeliczenia – 2003 r.). Jeżeli dziewczyna nosi dwa kolczyki wykonane z kawałków kości słoniowej o długości co najmniej pięciu centymetrów i grubości dwóch centymetrów, znaczy to, że ojciec chce za nią dwa bawoły. Gdy dziewczyna ma jeden kolczyk, jej wartość określa się na jednego bawoła. Pannie o nadzwyczajnej urodzie i posiadającej bogatego ojca wiesza się w formie kolczyka sztabkę srebra, oznaczającą cenę trzech do czterech bawołów.
Ciekawym obyczajem zaobserwowanym na Jawie jest sprzedaż przy świątyni porozkładanych na stołach pomarańczy, paczek z kadzidłami i „ofiarnych papierowych pieniędzy duchów”. Wierni zdążający do świątyni robią zakupy, składają ofiary do ustawionych przed świątynią mis, a do dwóch sporych koszy ofiarnych wkładają „pieniądze duchów”. Palacz świątynny wrzuca paczki banknotów w ogień. Duchy przodków, będąc zadowolone, mają ułatwione życie na drugim świecie.
W niektórych rejonach kraju kobiety praktykują wcieranie ziół w ciało przy pomocy monet – jest to tradycyjny sposób leczenia.
Podstawową jednostką pieniężną Republiki Indonezji od 17 sierpnia 1945 r. jest rupia – starożytny miernik wartości w handlu, podobnie jak bydło środek wymiany. Pierwsze banknoty po odzyskaniu niepodległości emitował rząd Indonezji. Bank Indonezji rozpoczął emisję znaków pieniężnych w 1958 r. Na większości banknotów umieszcza się godło państwa z wizerunkiem ptaka posiadającego rodowód od smoka średniowiecznego, który łączy często cechy przypisywane różnym zwierzętom. Smok ten miał wydłużony tułów, głowę ptasią z kaczym płaskim dziobem, łapy zakończone pazurami i skrzydła, jak u ptaka.
Banknoty indonezyjskie posiadają zabezpieczenie w formie znaku wodnego oraz paska wtopionego w papier. Najnowsze otrzymały dodatkowe zabezpieczenie recto-verso (dwustronne pokrywanie się oraz uzupełnianie elementu graficznego).
