Rynek walutowy był początkowo zarezerwowany tylko dla dużych graczy. Forex powstał w czasach, gdy technologia komputerowa dopiero się rozwijała i nie było jeszcze globalnej sieci internetowej.
Dlatego transakcje były przeprowadzane tylko w bankach oraz telefonicznie lub faksem. Jak trudno się domyślić, trzeba było mieć bogaty portfel, aby móc korzystać z takiej usługi, zwłaszcza że standardową jednostką handlową była kwota 100 000 walut (tzw. Lot).
Jednostki uczestniczące w tym rynku można ustawić zgodnie z ich pozycją rynkową.
W dzisiejszych czasach dochodzi do powolnego wyrównywania siły między bankami centralnymi i komercyjnymi. Ogromne banki komercyjne (głównie inwestycyjne) i fundusze hedgingowe często grają w gry przeciwko bankom centralnym.
Banki centralne – wpływają głównie na politykę kursową danego kraju. Zasadniczo można wyróżnić kilka rodzajów takich zasad:
Opcja pośrednia – gdy bank centralny próbuje utrzymać kurs walutowy w założonym przedziale cenowym (wąż) za pomocą interwencji walutowych i polityki stóp procentowych. Kiedy kurs walutowy zbliża się do jednej z marż, bank centralny próbuje przywrócić kurs walutowy do bezpiecznego poziomu, kupując lub sprzedając walutę lub zmieniając stopę procentową.
Banki komercyjne – podobnie jak brokerzy walutowi, są oni regularnymi uczestnikami rynku walutowego. Za pośrednictwem banków komercyjnych klienci detaliczni i przedsiębiorstwa dokonują transakcji walutowych (wymiana walut, zabezpieczenie przed ryzykiem kursowym, zaciąganie pożyczek walutowych). Niektóre jednostki standardowych banków komercyjnych, zwane bankami inwestycyjnymi (lub departamentami inwestycyjnymi), same dokonują transakcji walutowych (spekulacyjnych) w celu dywersyfikacji swoich portfeli w celu uwzględnienia walut. Chociaż fundusze hedgingowe nie są bankami, należy je również wymienić jako instytucje, które mają coraz więcej do powiedzenia nie tylko na rynku walutowym. Fundusze hedgingowe to instytucje, często zarejestrowane w rajach podatkowych, które nie mają ograniczeń co do instrumentów, w które inwestują i rynków. Ich polityka inwestycyjna jest całkowicie otwarta, co nie oznacza, że nie poszczególne fundusze nie specjalizują się w konkretnym rodzaju inwestycji, np. w towarach, walucie lub kontraktach futures na indeksy giełdowe.
Brokerzy to najczęściej są to pośrednicy między klientami. Z drugiej strony klientami mogą być zarówno banki, jak i przedsiębiorstwa lub detaliści. Ich zadaniem jest kojarzenie zleceń kupna i sprzedaży. Brokerzy można podzielić na dwie kategorie:
ECN – są to brokerzy, którzy przekazują zlecenia swoich klientów bezpośrednio na rynek międzybankowy (gdzie uczestniczą w nim inni brokerzy, banki komercyjne i fundusze). Nie są stroną transakcji. Za taką mediację pobierają prowizję w formie spreadu (różnica między stawkami kupna i sprzedaży).
Market Maker – to broker, który może stać się stroną transakcji. Często powoduje to konflikt interesów, ponieważ zysk klienta staje się stratą brokera. W przypadku takich brokerów mogą wystąpić powtórne notowania cen, zmiany cen i zmiany cen, których nie obserwuje się u brokerów ECN. Ważne jest, aby im większy broker MM, tym mniej złych praktyk powinien stosować.
Przedsiębiorstwa to wszelkiego rodzaju eksporterzy lub importerzy, którzy kupują lub sprzedają obcą walutę. Przedsiębiorcy, za pośrednictwem brokerów lub banków komercyjnych, zabezpieczają się przed ryzykiem walutowym i walutami wymiany / zakupu. Przedsiębiorcy często mogą być eksporterami lub importerami bez dokonywania transakcji walutowych – dzieje się tak, gdy wyrażona jest wartość faktury, np. w PLN, zależy od stawki FIX NBP na dany dzień. Tacy przedsiębiorcy są również narażeni na ryzyko kursowe i powinni korzystać z instrumentów zabezpieczających dostępnych na rynku walutowym. Równie często przedsiębiorstwa mają pożyczki w walucie obcej lub leasing w walucie obcej.
Na samym dole piramidy znajdują się osoby fizyczne. Nie oznacza to, że mają niewiele do powiedzenia na rynku walutowym. Spekulanci walutowi odgrywają ważną rolę w tworzeniu kursu walutowego. Ta rola staje się coraz bardziej powszechna wraz z rozprzestrzenianiem się platform handlu walutami. Osoby fizyczne to nie tylko spekulanci, ale także osoby osiągające dochody w obcej walucie, np. Polacy pracujący za granicą lub osoby posiadające kredyt hipoteczny w obcej walucie, np. we frankach szwajcarskich.
Wreszcie można dokonać dodatkowego podziału zgodnie z celem uczestnictwa w handlu walutami:
Ochrona przed ryzykiem kursowym – są to instytucje finansowe, przedsiębiorstwa lub osoby fizyczne.
Spekulanci – są to instytucje finansowe, osoby fizyczne lub przedsiębiorstwa, które szukają dodatkowej alternatywy inwestycyjnej i chcą zarabiać na różnicach kursowych.
Arbitrażyści – szukają niedoskonałości rynku. Dokonują transakcji o tej samej wartości, ale różnych cenach w różnych częściach świata.
Animatorzy rynku – najczęściej są to brokerzy i banki.
