Sformalizowane plany zachęcające osoby fizyczne do gromadzenia oszczędności na swoją przyszłą emeryturę, często popierane przez rząd przy pomocy ulg w podatku dochodowym. Choć działają one w różnych formach i pod różnymi nazwami (np. w USA jako „Niezależny Rachunek Emerytalny”, „Plan 401k” lub „Program Keogh’a”; w Wielkiej Brytanii jako „Kapitałowy Plan Emerytalny”; w Kanadzie jako „Zarejestrowany Plan Oszczędności Emerytalnych”), ich podstawową cechą jest propagowanie samowystarczalności finansowej, która odciążyłaby pracodawców i państwo od kosztów utrzymywania rosnącej części społeczeństwa przechodzącej na emeryturę. Innym czynnikiem są zmiany pracodawcy na rynku pracy – pracownicy wolą „przenośne” systemy emerytalne, które nie przywiązują ich do jednego pracodawcy. Również w miarę nabierania zaufania do swoich umiejętności inwestowania, pracownicy chcą być „upoważnieni” do samodzielnego podejmowania decyzji dotyczących własnego portfela. Dla sektora usług finansowych systemy emerytalne stwarzają szerokie możliwości tworzenia funduszy powierniczych, zarządzania aktywami oraz świadczenia usług doradztwa finansowego.
