Kompleksowa analiza ekonomiczno-finansowa (kredytodawcy)

Sprawdzenie w  ramach analizy kredytowej faktów i  okoliczności dotyczących sytuacji kredytobiorcy, prowadzące do sformułowania krytycznej opinii na temat jego zdolności kredytowej. Potocznie w branży używa się określenia badanie kredytobiorcy. Analiza tego rodzaju sprowadza się do bycia uważnym, sceptycznym oraz, co najistotniejsze, wnikliwym. Angielski termin due dilligence (należyta pilność, staranność lub dbałość) sugeruje, by w ramach procesu podejmowania decyzji kredytowej, szukać dodatkowych warstw zalegających pod powierzchownymi osądami. Analiza taka ma największe znaczenie, gdy mamy do czynienia z nieznanym i niesprawdzonym klientem. W odniesieniu do potencjalnego kredytobiorcy, który po raz pierwszy ubiega się o kredyt w naszym banku, może obejmować następujące etapy:

1) badanie tożsamości i struktury własnościowej przedsiębiorstwa,
2) potwierdzenie sytuacji prawnej i uprawnień do zaciągnięcia kredytu,
3) aktualna pozycja w branży i informacje z biura kredytowego,
4) pobyt w firmie i przegląd działalności,
5) zgromadzenie danych i statystyki na temat branży,
6) sprawdzenie centralnych rejestrów zabezpieczeń,
7) uzyskanie raportu bankowego na temat przeszłości firmy,
8) analiza dokumentacji prawnej, na przykład umów sprzedaży,
9) nawiązanie kontaktu z biegłymi rewidentami firmy,
10) ocena biznesplanu,
11) szacowanie poziomu zdolności kredytowej,
12) przykładanie wagi do bezpieczeństwa.

Próba wiary

Każdy specjalista ds. bankowości prywatnej powtarza swoim pożyczkobiorcom: „Muszę wiedzieć wszystko”. Dosyć wiarygodnie przekonuje ich: „To nie dla mnie, ja jestem waszym przyjacielem, wierzę wam”. Ale musicie mi pomóc przekonać niedowiarków”. Bo ci ostatni mówią dzisiaj: „Dopóki się całkowicie nie odsłonisz i nie pozwolisz zajrzeć w każdy kąt, nie damy ci ani grosza, bo cierpisz na historyczną skłonność do nadużywania zaufania. Bez transparentności nie ma pieniędzy. Pokaż mi jak chcesz zarobić. Rano chcę przewertować twoje księgi od deski do deski. A później jeszcze raz wieczorem”.

Thomas Friedman, The Lexus and the Olive Tree (2000), s. 173