Bank prywatny

Mały, często związany z lokalnym środowiskiem bank będący własnością wspólników. Korzenie prywatnej bankowości wywodzą się z Wielkiej Brytanii i sięgają początków XIX w., kiedy to prywatna bankowość, ze względu na swoją lokalizację, nosiła nazwę „wiejskich banków”. Takie banki, których działalność bazowała na znajomości lokalnych warunków i zaufaniu, w wyniku konsolidacji stawały się częścią nowoczesnego systemu banków komercyjnych. Ponieważ osobisty majątek wspólników, będących czę- sto bogatymi kupcami, stanowił zabezpieczenie zobowiązań z tytułu depozytów, banki te uważano za bezpieczniejsze. Ponadto wspólnicy, którzy znali się i polegali na sobie, podejmowali lepsze decyzje. Jednak banki te miały swoje wady: ustawy o nieograniczonej odpowiedzialności, wprowadzone w latach 70. XIX w., sprawiły, że działalność bankowa stała się dla większości wspólników zbyt ryzykowna. Ograniczone do lokalnej społeczności banki były zbyt małe, by mogły być zdywersyfikowane. Ponadto funkcjonowało ich zbyt wiele, a ich działalność nie miała dostatecznie jawnego charakteru, zwłaszcza w odniesieniu do operacji opartych na poufnych informacjach, by można było skutecznie kontrolować ich aktywność.

Osobisty charakter

Nie jestem sobie w stanie wyobrazić nic lepszego w teorii ani bardziej udanego w praktyce niż banki prywatne w postaci, w jakiej istniały na początku. Człowiekowi, którego majątek, uczciwość i możliwości były powszechnie znane, powierza się głównie pieniądze sąsiadów. Zaufanie ma czysto osobisty charakter.

Walter Bagehot, The Private Banks, Lombard Street (1873)