Koszty wprowadzenia spółki na giełdę
Jednorazowy wydatek w postaci kosztu transakcyjnego (w przeciwieństwie do powtarzającego się, okresowego kosztu kapitału), który umożliwia zebranie nowego kapitału. Kwota różni się w zależności od rodzaju kapitału (kapitał własny wobec zadłużenia), emitenta oraz rodzaju transakcji (np. pierwotne oferty publiczne są najdroższe). W przypadku własnego kapita- łu dochodzą koszty bieżące emisji, takie jak opłaty rejestracyjne, prospekt emisyjny, opłaty za biegłych rewidentów, prawników oraz usługi banków inwestycyjnych (doradztwo lub gwarancja). Jednocześnie obniżanie ceny emisyjnej (zamiast obrotu według ceny rynkowej) skutkuje dla dotychczasowych akcjonariuszy utratą korzyści. W przypadku emisji papierów dłużnych koszty emisji mogą obejmować uzyskanie oceny ratingowej oraz/lub opłaty należne kredytodawcom. Koszty emisji są zazwyczaj stałe, wobec tego procent zależy od zebranej kwoty. Ponieważ podniesienie kapitału jest najdroższe, zazwyczaj istnieje jakieś minimum, poniżej którego operacja robi się nieopłacalna. W związku z tym dla małych i średnich przedsiębiorstw dokapitalizowanie jest trudniejsze. Szacunkowo można to przedstawić następująco: koszty emisji dla kapitału własnego mogą wynieść od 5% do 10% zebranego kapitału; dla emisji papierów dłużnych – od 1% do 3%. Różnica ta wyjaśnia jedną z przyczyn, dla których w strukturze kapitału korzysta się z dźwigni finansowej. Patrz też polityka dywidend. Koszty emisji są głównym powodem, dla którego marginalny (krańcowy) koszt kapitału zazwyczaj wzrasta w momencie, gdy spółka próbuje uzyskać większy wzrost od swojej trwałej stopy wzrostu. Wykorzystanie rynków kapitałowych jest rzeczą kosztowną. Skutki kosztów emisji mogą być włączone w koszty nowego, pozyskanego na rynku kapitału własnego (akcje zwykłe) w następujący sposób:
Inną opcją jest dodanie kosztów emisji do nakładu inwestycyjnego w budżecie projektu inwestycyjnego, jako istotny wypływ pieniężny
