Postępowanie układowe

Działanie podejmowane przy procesie windykacyjnym, gdzie kredytodawca, przyznając, że pełna spłata z funkcjonującej firmy lub realizacji zabezpieczenia jest niemożliwa, dobrowolnie umorzy lub przekształci na udziały określoną część długu. Jest to praktykowane w nadziei zwiększenia szans na pełne odzyskanie pozostałej części zredukowanego długu. Choć w sytuacji, w której spłata całości zadłużenia jest niemożliwa, pójście na ustępstwa byłoby ze strony wierzycieli racjonalne, wielu z nich cechuje zakorzeniona głęboko nieustępliwość. Po pierwsze, obawiają się ryzyka moralnego wśród pozostałych dłużników, którzy widzą, że bank ustanowił precedens rynkowy: dobrowolnie umorzył dług kredytobiorcy znajdującemu się w tarapatach. Często też pojawiają się podejrzenia, że ustępstwa nie są tak naprawdę niezbędne (zob. nie chce, czy nie może zapłacić?). Po drugie, zdarza się, że wierzyciel obstaje przy pełnej spłacie dlatego, że cechuje go niezdrowy, emocjonalny upór (zob. poniższy cytat).

Twardo

„Wynajęli pieniądze, nieprawdaż?” – dosadne stwierdzenie,które padło w odpowiedzi na sugestie układu z dłużnikami (Wielką Brytanią i USA); kraje te zaciągnęły od USA
pożyczki w czasie I wojny światowej. Mówiąc „wynajęli”, Coolidge miał na myśli pożyczenie. Trzydziesty prezydent USA znany był z liberalnych przekonań („Główną sprawą Amerykanów powinien być biznes”), z małomówności (zwano go Cichym Calem) i z bezpretensjonalnej prostoty („Bezrobocie mamy wtedy, gdy mnóstwo osób nie jest w stanie znaleźć pracy”). W czasie prezydentury Coolidge’a USA przeżywały okres dobrobytu lat 20., podczas gdy europejscy sojusznicy mocarstwa zmagali się z powojennym zadłużeniem. „Wynajęli pieniądze, nieprawdaż?” – prezydent USA

Calvin Coolidge (1872–1933)