Transformacja ryzyka

Każda próba identyfikacji, wydzielenia i przeniesienia ryzyka na podmiot, który zechce je przejąć w zamian za odpowiednią cenę. Najstarszą formą transferu ryzyka jest prawdopodobnie ubezpieczenie. W zamian za skromną, lecz stabilną premię nabywca ubezpieczenia może liczyć na ochronę przed nieoczekiwaną, katastrofalną w skutkach stratą. Inną tradycyjną formą transferu ryzyka jest finansowanie inwestycji. Współcześnie – wobec postępu, jaki odnotowano w świecie zaawansowanych technik zarządzania ryzykiem – transformacja ryzyka nabrała szerszego i głębszego znaczenia. Umożliwia ona zatem przejęcie przez masowe rynki kapitałowe funkcji, która niegdyś była zarezerwowana dla instytucji finansowych. Ubrane w formę zbywalnych instrumentów finansowych usługi kompleksowego finansowania, takie jak swapy na zdarzenie kredytowe czy obligacje katastroficzne, stanowią najnowszy etap rozwoju „finansów cząstkowych” (polegających na rozbijaniu ryzyka na jego części składowe, które są następnie wyceniane i wprowadzane do obrotu). Ponieważ rynki kapitałowe są zarówno głębokie, jak i płynne (a wśród ich uczestników spotkać można i spekulantów, podejmujących ryzyko w zamian za otrzymaną cenę, i inwestorów zabezpieczających się, czyli pozbywających ryzyka w zamian za tę cenę), mają większą zdolność do efektywnej wyceny i redystrybucji ryzyka. Rezultatem może być wzrost efektywności rynków kapitałowych i spadek kosztu kapitału. Transfer ryzyka nie jest jednak pozbawiony… ryzyka. Przenoszone ryzyko może bowiem zostać przeanalizowane błędnie, co prowadzi do jego nieprawidłowej wyceny przez poszczególnych uczestników rynku; w skali działającej na nim zbiorowości grozi to zwiększeniem ryzyka systematycznego (zob. poniższy cytat).

Nierealistyczne

Teorie teoriami, ale transfer ryzyka nie jest neutralny informacyjnie – ten, kto dysponuje ostatecznym roszczeniem finansowym, jest prawdopodobnie poinformowany gorzej niż ten, kto pierwotnie to roszczenie stworzył. Agencje ratingowe miały wyrównać dostęp do niektórych informacji; okazało się to jednak dość mało realistyczne, ponieważ podmioty udzielające kredytów sektora subprime, kredytobiorcy z tego sektora i pośrednicy rynkowi byli zachęcani finansowo przez system do zmniejszania dostępności informacji.

Moody’s Investor Services, Archaeology of the Crisis, 2008, s. 4