Waluta Argentyny to Peso argentyńskie – jednostka monetarna Argentyny o kodzie walutowym ARS (według ISO 4217). Wewnętrznie oznaczane jest $ ( dla odróżnienia dolar amerykański oznaczany jest U$S). Dzieli się na 100 centavos. Nazwa pochodzi od hiszpańskiego peso – 'ciężar’, 'sztuka’ (z łac. pensum = 'odważone’).
Historia – Waluta Argentyny
Pierwsze pieniądze, z których korzystano od końca XVI wieku w Argentynie, sprowadzono z Hiszpanii – głównie złote escudo i srebrne realia.
Utworzenie pierwszego niezależnego rządu argentyńskiej prowincji La Plata w 1810 roku było początkiem niezależności Argentyny od Hiszpanów.
Fakt ten oznaczał, że w latach 1813-1815 poszczególne prowincje Argentyny biły już własne monety.
Pierwsze srebrne monety w niezależnej Argentynie zostały wybite w 1824 roku przez potomków Hiszpanów. Sztabki srebra zostały podzielone na płaskie płytki, a później rysunek znaczka został wytłoczony w gorącym metalu. Monety te zostały nazwane z hiszpańskiego „cobo de barra”, czyli odcięte od baru.
W 1862 r. prowincje Argentyny połączyły się w republikę, a w 1896 r. zaprzestano produkcji srebrnych i złotych monet o większej średnicy i wadze. Nowe monety wykonane ze stopu miedzi i niklu – centavo – zostały wybite.
Pierwsze banknoty pojawiły się w 1883 roku. Banknoty przedstawiały wizerunki znanych postaci i wydarzeń historycznych oraz herb Argentyny, zaprojektowany po odzyskaniu niepodległości w 1813 roku. – Na tle, otoczony wieńcem laurowym, znajdują się ręce trzymające laskę, na której zawieszona jest czapka wolności. Herb zdobi wschodzące słońce z góry, które jest symbolem wyzwolonych państw.
W wyniku reform walutowych w 1992 r. nową walutą Argentyny było peso (1 peso – 100 centavo), czyli równowartość poprzedniej waluty – 10.000 australes. Nazwa australes na banknocie została użyta do traktowania banknotów jako waluty australijskiej, fałszując je w bardzo prosty sposób. Pionowy pasek z nazwą argentyńskiego banku BANCO CENTRAL DE LA REPUBLICA ARGENTINA został odcięty z boku banknotu, pozbawiając tym samym banknot nazwy jego emitenta, nie naruszając jego logicznego układu.
Nasz pisarz Witold Gombrowicz związany był z argentyńską bankowością. W swojej publikacji zatytułowanej „Testament. Rozmowy z Dominikiem de Rouxem opowiadają o tym, jak znalazł się w Argentynie – „jakby jakaś ogromna ręka wzięła mnie za kołnierz, zabrała z Polski i przeniosła na tę ziemię, zagubioną na oceanie, ale wciąż europejską… zaledwie miesiąc przed wybuchem wojny”. Gombrowicz pracował w Banco Polaco od grudnia 1947 do 1955 roku, czyli do czasu, gdy bank został sprzedany Argentynom. Najważniejszą działalnością, którą prowadził przez wiele lat, były sprawozdania z działalności banku. Banco Polaco był General Savings Bank. Od 1945 r. należał do rządu w Warszawie. W 1925 r. otwarto oddział w Buenos Aires; dyrektorem był Juliusz Nowiński, zatrudniono 30 osób z Polski. Bank posiadał własną przychodnię lekarską i dwa domy wakacyjne.
