Uważa się, że imię Czechów pochodzi od imienia wodza plemienia. Niektórzy traktują czeską frazę jako skrót słowa „Czeladin”, które należy do „czeladzi” jako ogólnej populacji kraju. Słowacy byli jednak nazywani ludem słowiańskim od czasów starożytnych.
Czesi używali cienkich, delikatnych tkanek o strukturze siatki, przechowywanych w skrzyniach, obliczonych w cenie 10 tkanek za denara. Za nie można było kupić konie, niewolników, zboże, srebro, złoto i wiele innych przedmiotów. W Republice Czeskiej od 1074 r. Pojawiła się grzywna równa złotemu lub srebrnemu ornamentowi z obręczami noszonymi na szyi. Uważa się, że grzywna była początkowo jednostką rozliczeniową nieokreślonej liczby monet, niezależnie od ich wartości (zawsze wykonanej ze srebra), z czasem ustalona ilość srebra była określona przez odpowiednią liczbę monet. Jedna grzywna (hrivna, marzec) została podzielona na 4 strażników (verdunk), 4 kwadraty (lot), 4 kwartyle (kventlik), tj. 64 kwartyle, później grosze. Pod koniec XII wieku w Czechach emitowano monety zwane hamulcami (jednostronna technika bicia monet), które pod koniec XIII wieku osiągnęły średnicę 30–40 mm.
Czeski król Wacław II wprowadził system groszowy do zachodniego wzoru około 1300 roku. W praskim mennicy zatrudnił słynnych mincerzy Reinharda i Alphardusa z Florencji i Tinony z Lombardii. Wyprodukowali niezwykle ostrożnie srebrne grosze o wadze 3,5 grosza. Te grosze stały się walutą Europy Środkowej. Na przełomie XIV i XV wieku ministrowie z Florencji przeprowadzili reformę grosza w Czechach. Zakładali mennice w Kutnej Hara, Legnicy i Pradze, w których zajmowali stanowiska kierowników lub dzierżawców.
Pod koniec XV wieku w Czechach (Austra) pojawiła się nowa srebrna moneta o wadze 2 lutów (24 grosze). Te nowe pieniądze nazwano „Joachimstaler Grosche”, ponieważ zostały pobite ze srebra z kopalni Joachmstal w Czechach. W innych miejscach pieniądze te nazywano talarem. W Holandii za panowania Karola V talary przyjęły nazwę doalder. Termin „dolar” pochodzi od tej nazwy.
Za panowania Austriaków Republika Czeska posiadała walutę austriacką. Słowacja do 1918 r. Była częścią państwa węgierskiego. Dukat na Węgrzech liczył 100 denarów, w gorszych czasach jego cena osiągnęła 300 denarów. W 1857 r. Ujednolicono systemy austriacki i węgierski. W wyniku upadku monarchii austro-węgierskiej 28 października 1918 r. Powstała Republika Czechosłowacka, która obejmowała terytoria Czech, Moraw i Słowacji. Nowa czechosłowacka waluta weszła w życie 25 lutego 1919 r. Pieniądze austriackie i węgierskie były prawnym środkiem płatniczym do 21 listopada 1924 r. Mennica została założona w Krymonorzycach na Słowacji. Po odzyskaniu niepodległości Czechosłowacja zachowała koronę jako walutę narodową, którą w 1988 r. Oszacowano na 0,005 g czystego złota.
Podczas II wojny światowej czechosłowacka korona została zlikwidowana. Zamiast tego wprowadzono koronę dla Protektoratu Czech i Moraw oraz koronę słowacką w słowackim państwie lalkowym. Wspólna waluta została przywrócona po wojnie, po odzyskaniu niepodległości. Po upadku Czechosłowacji w Czechach i na Słowacji weszła w życie unia walutowa wspólnej waluty. Jednak ze względów ekonomicznych wiosną 1993 r. Utworzono dwie odrębne waluty: koronę czeską (CZK) i koronę słowacką (SKK). Znaczki czeskie lub słowackie lub znaczki są umieszczane na banknotach federalnych. Wkrótce nowe banknoty wydrukowano osobno i wybito nowe monety. Jedna korona jest podzielona na sto piekielnych. Na nowych banknotach zamiast budowniczych socjalizmu umieszczono wizerunki postaci historycznych. Czesi i Słowacy zastosowali nowocześniejsze i trudniejsze rozwiązanie dla fałszerza, tj. Pasek do fastrygowania (tzw. Ntka). Taśma jest przerywana przez światło, a pod światło staje się ciągły.
