Różne przepisy w zbiorach ustaw stworzone specjalnie w celu ochrony praw własności drobnych inwestorów. Takie przepisy prawne są niezbędne, ponieważ drobni inwestorzy indywidualni często nie są uczciwie traktowani, gdy zarząd lub inwestorzy instytucjonalni decydują się wykorzystywać swoją pozycję. Podczas gdy przepisy prawa zwyczajowego mogą istnieć na papierze, koszty ich wyegzekwowania w porównaniu ze skalą udziałów uniemożliwiają ich stosowanie. Najlepsze, co taki wykorzystany inwestor może zrobić, to „zagłosować nogami” i sprzedać swoje udziały. Do przykładów środków chroniących inwestorów należą:
- wymóg minimum co do ujawniania informacji o funduszach inwestycyjnych,
- ochrona przed oszustwami, nieprawdziwymi informacjami, nieuczciwym wykorzystywaniem niejawnych informacji oraz manipulacjami na giełdzie,
- ubezpieczenie od bankructwa lub kradzieży przez agentów, maklerów i powierników.
Przepisy prawne chroniące inwestorów są potrzebne nie tylko dla dobra sprawy. Dzięki promowaniu zaufania i pewności zachęcają również do gromadzenia kapitału poprzez uczestnictwo mniejszych gospodarstw domowych w rynku kapitałowym. Jednakże takie przepisy prawne nie mogą chronić inwestorów przed ryzykiem rynkowym. W tej sytuacji obowiązuje zasada „caveatemptor” (niech kupujący się strzeże).
