Frank CFA, wspierany przez francuski skarb państwa i powiązany z euro, odnosi się zarówno do franka CFA Afryki Środkowej, jak i zachodnioafrykańskiego CFA i jest akceptowany w 14 krajach członkowskich.
KLUCZOWE INFORMACJE
- Frank CFA, wspierany przez francuski skarb państwa i powiązany z euro, odnosi się zarówno do franka CFA Afryki Środkowej, jak i zachodnioafrykańskiego CFA i jest akceptowany w 14 krajach członkowskich.
- Jedno euro jest równe 655,96 franków CFA.
- Frank CFA Afryki Środkowej, symbolizowany skrótem XAF na rynkach walutowych, jest oficjalną walutą sześciu krajów członkowskich, a zachodnioafrykański frank CFA, symbolizowany skrótem XOF na rynkach walutowych, jest oficjalną walutą ośmiu krajów członkowskich.
CFA Frank – PODSTAWOWE INFORMACJE
Frank CFA został utworzony przez Francję w 1945 r. i powiązany z frankiem francuskim. CFA frank może odnosić się albo do CFA franka z Afryki Środkowej, który jest oficjalną walutą sześciu krajów członkowskich i jest symbolizowany skrótem XAF na rynkach walutowych, albo do CFA franka z Afryki Zachodniej, który jest oficjalną walutą ośmiu krajów członkowskich i jest symbolizowany skrótem XOF na rynkach walutowych. Kiedy Francja przestawiła się z franka na euro, waluty zachowały parytet, więc waluty obecnie handlują po 100 frankach CFA do 0,152449 euro lub, mówiąc inaczej, jedno euro jest równe 655,96 franków CFA.
Oba franki CFA są wymienne, ponieważ mają taką samą wartość pieniężną w stosunku do innych walut, chociaż są odrębnymi walutami. Teoretycznie jednak, rząd francuski lub związki monetarne używające tych walut mogłyby zdecydować się na zmianę wartości jednej lub drugiej z nich. Biorąc pod uwagę, że jest on odpowiedzialny za wspieranie franka CFA, francuski skarb państwa kontroluje 50% rezerw walutowych wszystkich 14 franków CFA wykorzystujących kraje.
Pojęcie CFA miało kilka znaczeń na przestrzeni lat. W latach 1945-1958 CFA oznaczała „kolonie franków afrykańskich”, nawiązując do dawnych kolonii afrykańskich we Francji. Pomiędzy 1958 r. a odzyskaniem niepodległości przez narody korzystające z CFA na początku lat sześćdziesiątych XX w. CFA oznaczała „communauté françaises d’Afrique” (Francuską Wspólnotę Afrykańską). Wreszcie, po uzyskaniu niepodległości przez narody i do dziś oznacza ona „Communauté financière d’Afrique” (Afrykańską Wspólnotę Finansową) w Unii Gospodarczej i Walutowej Afryki Zachodniej oraz „Coopération Financière en Afrique Centrale” w Unii Walutowej Afryki Środkowej.
Te dwie unie walutowe w strefie franka CFA składają się obecnie z 14 krajów Afryki Subsaharyjskiej. Unia Gospodarcza i Walutowa Afryki Zachodniej, założona w 1994 r., obejmuje Benin, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwineę Bissau, Mali, Niger, Senegal i Togo. Unia Gospodarcza i Walutowa Afryki Środkowej składa się z Kamerunu, Republiki Środkowej Afryki, Czadu, Republiki Konga, Gwinei Równikowej i Gabonu.
Według danych Banku Światowego, Republika Środkowoafrykańska odnotowuje 6,4% rocznej inflacji, a jej produkcja krajowa brutto (PKB) wynosi 4,5%, począwszy od 2016 r., który jest najbardziej aktualnym rokiem spośród dostępnych danych.
Historia CFA Frank
Frank CFA urodził się w 1945 r., po zakończeniu II wojny światowej. Wcześniej kolonie francuskie miały swoje waluty powiązane z frankiem francuskim. Jednak zmiany wprowadzone przez podpisanie ratyfikowanej w 1945 r. umowy z Bretton Woods powiązały franka francuskiego z dolarem amerykańskim, który zdewaluował franka francuskiego. Francja stworzyła nową walutę, aby uniknąć dewaluacji pieniądza w swoich koloniach.
Początkowy kurs wymiany w 1945 r. wynosił jeden frank CFA do 1,70 franka francuskiego. W 1948 roku, po dewaluacji franka francuskiego, kurs zmienił się na jeden frank CFA do dwóch franków francuskich. Ten sztucznie zawyżony kurs wymiany franka CFA spowodował stagnację gospodarczą wśród krajów strefy franka CFA w latach 80. i na początku lat 90. W porozumieniu z Francją i Międzynarodowym Funduszem Walutowym (MFW) afrykańskie unie walutowe postanowiły zdewaluować swoje waluty o 50%, co, wraz z innymi dostosowaniami polityki fiskalnej i monetarnej, spowodowało wzrost PKB o 5% w strefie franka CFA w latach 1995-2000.
