Bancassurance

Model biznesowy, w którym działalność bankowa łączy się z ubezpieczeniami na życie w jednej instytucji finansowej. U podstaw tego modelu leży przekonanie o wzajemnym uzupełnianiu się poszczególnych usług i  o  możliwościach prowadzenia zyskownej sprzedaży krzyżowej klientom detalicznym. Model bancassurance stosowany jest głównie w Europie (zob. poniższy wykres). Na innych kontynentach ubezpieczenia sprzedaje się za pośrednictwem niezależnych pośredników, więc bancassurance spotykane jest rzadziej, choć zdarza się, że w rękach banku pozostaje ubezpieczeniowa spółka zależna (np. Scotia Life Insurance Company, należąca do Scotiabanku). Wydawałoby się, że sprzedaż krzyżowa kusi w tym przypadku synergiami, bo bazy klientów bankowych i ubezpieczeniowych konglomeratu prowadzącego bancassurance się nie pokrywają. Między bankami a ubezpieczycielami istnieje jednak kulturowa przepaść, która sprawia, że nie jest łatwo z tych synergii skorzystać:

Wyniki działalności bancassurance bywają różne. Wyniki niektórych badań (między innymi cytowanych powyżej badań kanadyjskich) świadczą o tym, że niszczy ona to, co jest wartością dla akcjonariuszy. Faktem jest, że w wielu przypadkach z takich powiązań zrezygnowano. Model bancassurance krytykowany jest także z punktu widzenia polityki państwa, a mianowicie ochrony konsumenta i koncentracji rynku. Na temat jego zalet i wad intensywnie debatowano (zob. poniższy cytat), szczególnie w następstwie ostatniego kryzysu kredytowego. Mimo tego niektóre firmy nadal próbują go stosować. Na przykład przeszukiwanie witryny dużego niemieckiego towarzystwa ubezpieczeniowego Allianz, które w 2001 r. kupiło Dresdner Bank, pod kątem terminu „bancassurance”, daje 432 wyniki. Warto zauważyć, że nawet firma przywiązana do tego modelu zrezygnowała z prowadzenia banku w Polsce po tym, jak poniosła straty.