Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku (ang. Federal Reserve Bank of New York). Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku, działając w ramach Systemu Rezerw Federalnych, realizuje politykę pieniężną, nadzoruje i reguluje instytucje finansowe oraz pomaga w utrzymaniu krajowych systemów płatności.
Obowiązki
Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku publikuje miesięczne prognozy prawdopodobieństwa recesji wynikające z krzywej dochodowości i oparte na pracach dr Arturo Estrella i dr Tobias Adrian.
Ich modele pokazują, że gdy różnica między krótkoterminowymi stopami procentowymi (przy użyciu trzymiesięcznych bonów skarbowych ) a długoterminowymi stopami procentowymi (przy użyciu dziesięcioletnich obligacji skarbowych) na koniec cyklu zacieśniania Rezerwy Federalnej jest ujemna lub mniejsza powyżej 93 punktów bazowych dodatnich zwykle występuje wzrost bezrobocia.
Największe repozytorium złota na świecie
Obecnie jest to podobno największe repozytorium złota na świecie (choć nie można tego potwierdzić, ponieważ szwajcarskie banki nie zgłaszają swoich zapasów złota) i posiada około 7 000 ton (7 700 krótkich ton ) złota (415 mld USD na październik 2011 r.), więcej niż Fort Knox . Prawie 98% złota w Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku jest własnością banków centralnych obcych narodów. Pozostała część jest własnością Stanów Zjednoczonych i organizacji międzynarodowych, takich jak MFW. Bank Rezerw Federalnych nie jest właścicielem złota, ale służy jako strażnik metalu szlachetnego, który przechowuje bezpłatnie dla właścicieli, ale pobiera opłatę 1,75 USD (w 2008 r.) Za sztabkę, aby przenieść złoto. Przenoszenie sztab wymaga specjalnego obuwia dla personelu, aby chronić stopy na wypadek upuszczenia jednego ze sztabek złota o wadze 28 funtów (13 kg ). Skarbiec w banku jest otwarty dla turystów.
Historia
Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku otworzył działalność 16 listopada 1914 r. Pod przewodnictwem Benjamina Strong Jr. , który wcześniej był prezesem Bankers Trust Company. Kierował bankiem aż do swojej śmierci w 1928 r. Strong został dyrektorem wykonawczym (wówczas nazywanym „gubernatorem” – dziś terminem tym będzie „prezydent”). Jako lider największego i najpotężniejszego banku okręgowego w Rezerwie Federalnej, Strong stał się dominującą siłą w amerykańskich sprawach monetarnych i bankowych. Jeden biograf nazwał go „de facto liderem całego Systemu Rezerwy Federalnej”. Stało się tak nie tylko ze względu na zdolności Silnego, ale również dlatego, że uprawnienia centralnej tablicy były niejednoznaczne i, w przeważającej części,Ustawa o Rezerwie Federalnej, ponieważ wielu Amerykanów było przeciwnych scentralizowanej kontroli.
Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do I wojny światowej , Strong był główną siłą stojącą za kampaniami mającymi na celu sfinansowanie działań wojennych za pomocą obligacji będących głównie własnością obywateli USA. Umożliwiło to Stanom Zjednoczonym uniknięcie wielu powojennych problemów finansowych walczących stron europejskich. Strong stopniowo doceniał znaczenie operacji otwartego rynku lub zakupów i sprzedaży rządowych papierów wartościowych , jako sposobu zarządzania ilością pieniędzy w amerykańskiej gospodarce, a tym samym wpływającego na stopy procentowe. Było to szczególnie ważne w tym czasie, ponieważ złoto zalało Stany Zjednoczone podczas I wojny światowej i po niej. W ten sposób waluta zabezpieczona złotem była dobrze chroniona, ale ceny znacznie wzrosły dzięki ekspansji walut ze względu na standard złota – narzucony rozwój waluty. W 1922 r. Strong nieoficjalnie zniweczył standard złota i zamiast tego zaczął agresywnie realizować operacje otwartego rynku jako środek do stabilizacji cen krajowych, a tym samym wewnętrznej stabilności gospodarczej. Tak więc rozpoczął praktykę Rezerwy Federalnej polegającą na kupowaniu i sprzedawaniu rządowych papierów wartościowych w ramach polityki pieniężnej. John Maynard Keynes , wybitny brytyjski ekonomista, który wcześniej nie kwestionował standardu złota, wykorzystał działania Strong jako przykład tego, jak bank centralny mógłby zarządzać gospodarką narodu bez standardu złota w swojej książce „A Tract on Monetary Reform” (1923) . Aby zacytować jeden organ:
„To był Mocniejszy niż ktokolwiek inny, kto wynalazł nowoczesnego bankiera centralnego. Kiedy oglądamy … [dzisiejszych bankierów centralnych] opisują, jak starają się znaleźć właściwą równowagę między wzrostem gospodarczym a stabilnością cen, to duch Benjamina Strong’a unosi się nad nim. Brzmi to teraz dość prozaicznie, ale w 1922 r. Było to radykalne odejście od ponad dwustuletniej historii bankowości centralnej.„
Polityka Silna polegająca na utrzymywaniu poziomu cen w latach dwudziestych poprzez operację otwartego rynku oraz jego gotowość do utrzymania płynności banków podczas paniki zostały pochwalone przez monetarystów i ostro skrytykowane przez austriackich ekonomistów .
Wraz z zawirowaniami gospodarczymi w Europie w latach dwudziestych XX wieku wpływ Strong stał się ogólnoświatowy. Był silnym zwolennikiem europejskich wysiłków na rzecz powrotu do standardu złota i stabilności gospodarczej. Nowa polityka monetarna Strong nie tylko ustabilizowała ceny w USA, ale także zachęciła handel amerykański i światowy, pomagając ustabilizować europejskie waluty i finanse. Jednak przy praktycznie żadnej inflacji stopy procentowe były niskie, a gospodarka USA i zyski przedsiębiorstw wzrosły, napędzając wzrosty giełdowe pod koniec lat dwudziestych. Martwiło go to, ale czuł również, że nie ma wyboru, ponieważ niskie stopy procentowe pomagały Europejczykom (zwłaszcza Wielkiej Brytanii) w ich wysiłkach na rzecz powrotu do standardu złota.
Historyk ekonomiczny Charles P. Kindleberger twierdzi, że Strong był jednym z niewielu decydentów amerykańskich zainteresowanych problematycznymi sprawami finansowymi Europy w latach dwudziestych XX wieku i że gdyby nie zmarł w 1928 roku, zaledwie rok przed Wielkim Kryzysem , mógłby być w stanie w celu utrzymania stabilności w międzynarodowym systemie finansowym.
Odbył się publiczny konkurs na projekt budynku, a firma architektoniczna York i Sawyer przesłała zwycięski projekt. Bank przeprowadził się do nowego budynku Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku w 1924 r.Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku utrzymuje sklepienie, które leży 80 stóp (24 m) poniżej poziomu ulicy i 50 stóp (15 m) poniżej poziomu morza , spoczywając na skale Manhattanu. Do 1927 r. Skarbiec zawierał 10% oficjalnych światowych rezerw złota .
