Bank windykacyjny (potoczne)

Bank, którego specjalnym zadaniem jest zarządzanie złymi długami innych banków, a także rozwiązywanie związanych z nimi problemów. Ponieważ funkcja ta rzadko przynosi zyski, banki tego typu są najczęściej powoływane do życia przez rząd lub urząd odpowiedzialny za nadzór nad likwidacją banku. Bank windykacyjny ma za zadanie odegrać rolę animatora rynku wątpliwej jakości aktywów bankowych. Gdy bilanse banków będą z nich oczyszczone, przywrócone zostanie zaufanie do rynku. Logika, którą ów bank się kieruje, jest następująca: lepiej raz a dobrze pozbyć się problemów, niż pozwolić, aby złe długi powoli uśmierciły bank. Przykładem banku windykacyjnego, który zdał egzamin (głównie dlatego, że zarządzali nim ludzie zakorzenieni w biznesie, a nie urzędnicy), jest Securum, powstały w latach 90. XX w. w Szwecji. Nowszy przykład to National Asset Management Agency w Irlandii (zob. poniższy cytat – dotyczy podjętej przez bank windykacyjny nieudanej próby wymuszenia sprzedaży aktywów). Wadą banków windykacyjnych jest to, że ogólnie są mniej skuteczne, gdyż muszą naprawiać błędy innych. Istnieje zatem alternatywne podejście do problemu, zgodnie z którym posprzątać muszą te banki, które udzieliły złych kredytów. Jeśli wsparcie władz jest konieczne, jego źródłem będą mechanizmy ratowania banków.

Żądania
Bank N.A.M.A., który nabył kredyty o nominalnej wartości 71 mld EUR, potrzebuje dochodu z kredytów spłacanych na bieżąco. Wysokie dyskonto od wartości kredytów, którego zażądał od banków sprzedających, pozostawiło w ich bilansach duże wyrwy. Wypełnić musiało je państwo.

Ireland’s ‘bad bank’ loses lawsuit, „International Herald Tribune”, 4 lutego 2011 r., s. 15