Człowiek nie rodzi się z gracza, jest raczej umiejętnością nabytą, którą należy rozwijać przez lata, ale podobnie jak jazda na rowerze, nie można po prostu zapomnieć. Nie zmienia to jednak faktu, że z każdym dniem bycie graczem staje się coraz trudniejsze, a przyczyn jest coraz więcej, a jak dotąd nie widzę szansy na zmianę. Chociaż można narzekać na twórców, wydawców, korporacje i inne firmy nastawione na zysk, najgorsze są same osoby, które niszczą wszystko, co moim zdaniem było cudowne na tym świecie. Powszechna chamstwo, obelgi, dyskryminacja i setki „dziwek” to nasz chleb powszedni w każdej grze w wirtualnym świecie, w której do niedawna czułem się jak w domu. Co zrobić z bandą szalonych pawianów, które za ścianą ściany internetowej myślą, że są pępkiem świata i chcą udowodnić swoją wyższość?
Dużo o tym myślałem i na razie nie ma szans na znalezienie jednego złotego środka, ponieważ gdyby tak było, to wiele globalnych konfliktów można by zakończyć kilkoma zdaniami na kartce papieru o jakości trzech gwiazdek z pięć. Z czym tak naprawdę nie możesz sobie poradzić? Przede wszystkim z agresją wobec innych graczy. Rozumiem doskonale, że podczas wojskowego wprowadzania do gry wieloosobowej dowolnej części Call of Duty emocje są nieodzownym elementem tego rodzaju rozgrywki, ale czy musicie pisać innym, że mają „ssać jajka” lub „ palisz mnie od tyłu? Sam nie jestem typem osoby, która długo powstrzymuje się od upieczenia kogoś i jest to naprawdę trudne, ale staram się nie robić tego na skalę globalną. Jeśli grasz w DOTA 2 lub Counter-Strike: Global Offensive, zdecydowanie zauważyłeś, jak ludzie reagują, gdy ktoś z Rosji pojawi się w meczu. Przed rozpoczęciem gry czatowej możesz przeczytać frazy takie jak „pieprzyć pieprzonego” lub „pieprzyć rosyjskiego ponownie” i wszystkie narody piszczą, nie tylko nasi rodacy. Podczas gier online wszystko nas denerwuje, nawet zanim jeszcze zaczniemy myśleć, co dalej. Pierwszym elementem, od którego rozpoczynamy wirtualny pojedynek, nie jest wybór przedmiotów, opracowanie strategii, wybór broni lub broni do walki.
Znacznie wcześniej w naszych głowach pojawia się tak mały goblin, że w pewnym momencie strzela jak kula, a gdy zetknie się z klawiaturą, powoduje ogromne obrażenia drugiej osoby. Bez względu na to, że psujemy zabawę wszystkim, ważne jest to, że Zenek ma trochę „ALE” w stosunku do Klemensa i dopóki nie krzyknie, nie możesz spokojnie grać jako równy. W takich sytuacjach krew zalewa mnie i stoi po stronie ofiary, łącząc się z nim, nawet jeśli nie ma go w moim zespole i przypadkowo mnie skrzywdzi, ale co robić? Czy powinienem obserwować, jak Zenek czuje się Panem Świata, ponieważ może napisać „ty pierdolony skurwielu”? Nie ma takiej opcji, że podnosi presję, będąc setki, a czasem nawet tysiące kilometrów ode mnie, ale nadal musi to zrobić, w przeciwnym razie jego nieszczęśliwe życie nie będzie miało „pieprzonego” sensu. Skąd bierze się tak kiepskie podejście do innych przedstawicieli tego samego gatunku?
Mogę tylko założyć, że podobnie jak w życiu codziennym szukamy prostych sposobów, aby zrobić sobie dobrze, krzywdząc innych. Kobiety pokrywają się z PMS, chłopaki, że zupa była zbyt słona, szef krzyczał lub tramwaj nie czekał na kogoś, a dziecko dostało, bo poziom w Minecraft nie zbuduje się sam. Prawdopodobnie jest więcej powodów niż liczba cyfr w liczbie pi, ale czy musimy tak być? Kiedyś bycie graczem oznaczało przynależność do grupy o tym samym celu. Dobrze się bawić. I teraz? Lepiej bawię się solo, niż z innymi i jeśli to nie dotyczy wszystkich gier, ludzi, z którymi gram, żałuję każdego dnia, że gry są głównym nurtem, że stoją obok filmów, muzyki i innych gałęzi rozrywki, ponieważ tracimy to, co kiedyś było podstawą do nazywania się „graczami”. Agresja jest powszechna wszędzie i nigdy nie będziemy w stanie się jej pozbyć, ale możesz ją ograniczyć. Szkoda, że to dopiero początek drogi, ponieważ wciąż mamy podział społeczny, w którym mamy „noobów, programistów, hardkorowych, casualowych, elit, hipsterów” i innych maniaków gier z piekła rodem. Do diabła, do czego się klasyfikujesz? Czy mój kolega z dawnych czasów jest lamą, ponieważ nie spędza już 12 godzin na PlayStation, ponieważ ma na głowie swoją rodzinę, która jest cenniejsza niż wszystkie trofea, écés i inne osiągnięcia ze świata cyfrowego? Myślę, że żaden „prawdziwy gracz” nie byłby w stanie kopać zarówno w Tekken, jak i gdzieś na ulicy, ale nadal będzie klasyfikowany jako przypadkowy. Czy warto być niedzielnym graczem? Chyba tak. Przynajmniej inni, ci sami ludzie nie wskazują na ciebie palcami, nie śmieją się z portali społecznościowych i forów, dzielą się jedynie swoimi doświadczeniami, ciesząc się ogromną przyjemnością z grania. Do niedawna nazywałam się zagorzałym hardcorem, ale teraz zmieniłam zdanie. Po co wchodzić na pole minowe pełne fanboresów, emocjonalnie niezbadanych 40-latków lub grupy dzieciaków, które nie wiedzą, ile mają 2 metry wzrostu. Nadszedł czas, aby odsunąć się na bok, oderwać maskę wielkiego gracza, eksperta w tej dziedzinie i po prostu cieszyć się tym, co oferuje nam wirtualna rozrywka.
