Nadzorcy, lustratorzy (w bankowości)

Wyspecjalizowane firmy, które za wynagrodzeniem oceniają, czy słuszna jest wysokość odsetek oraz opłat za obsługę naliczanych przez bank przedsiębiorstwom. W razie wykrycia jakichkolwiek błędów klienci mogą domagać się od banku rekompensaty, apelując do ich poczucia sprawiedliwości lub grożąc podjęciem działań prawnych. Nadzorcy bankowi, którzy czasem nazywają siebie „audytorami bankowymi”, często pobierają prowizję od odzyskanych opłat (w wysokości od 15 do 30%). Są oni zazwyczaj zatrudniani przez małe i średnie przedsiębiorstwa podatne na niedopatrzenia księgowe. Właściciele takich przedsiębiorstw uważają, że skoro banki są głównym źródłem finansowania ich działalności, nie należy się im przeciwstawiać. Na wyobraźnię działa również negatywny i stereotypowy wizerunek bankiera, który postrzegany jest jako przedstawiciel potężnej, bogatej i bezosobowej instytucji. Błędy popełniane przez banki są przykładem ryzyka operacyjnego. Ponieważ bank dokonuje olbrzymiej liczby transakcji, możliwość wystąpienia błędu jest nieunikniona. Trudność w zarządzaniu nimi polega na tym, że bardzo często są zbyt nieznaczne, by je wytropić i naprawić. Niemniej, biorąc pod uwagę dłuższą perspektywę czasową oraz liczbę obsługiwanych przedsiębiorstw, drobne błędy zsumują się w dość pokaźną całość.