Należności z tytułu leasingu
Strumień przyszłych płatno- ści, jakie leasingodawca otrzyma w ramach zapłaty za wydzierżawienie środka trwałego na mocy umowy leasingowej. Większość standardów rachunkowości dokonuje zasadniczego rozróżnienia między leasingiem operacyjnym a leasingiem finansowym. Należności z tytułu leasingu operacyjnego są składnikiem aktywów bieżących, równym wartości opłat leasingowych za następny okres. Takie ujęcie odzwierciedla usługowy charakter leasingu operacyjnego, który można zakończyć zwracając aktywa trwałe właścicielowi (może to pociągać za sobą opłaty karne). Z kolei należności z tytułu leasingu finansowego stanowią składnik aktywów długoterminowych, o wartości równej sumie warto- ści bieżącej netto przyszłych opłat leasingowych i oszacowanej przyszłej wartości koń- cowej przedmiotu leasingu, zdyskontowanych według odpowiedniej stopy procentowej (np. kosztu kapitału lub rynkowych stóp procentowych dla zadłużenia długoterminowego). Należność leasingowa zastępowałaby więc wartość księgową netto środka trwałego będącego przedmiotem leasingu, ponieważ leasing finansowy jest w swej istocie równoznaczny ze sprzedażą. Zarówno intencje obu stron, jak i ich zobowiązania umowne wskazują, że jest mało prawdopodobne, aby przedmiot leasingu kiedykolwiek wrócił do wła- ściciela (choć leasingodawca zachowuje tytuł prawny do niego). Etymologia słowa: od łacińskiego „laxare” = ‘uwalniać’, następnie – w języku starofrancuskim „lais” = ‘pozwalać’; po przeniknięciu do języka angielskiego przed rozpoczę- ciem XVI-go stulecia używane w skojarzeniu z mieniem.
