Wyjątek od zasady optymalnej relacji ryzyka i dochodu. Tradycyjnie w finansowaniu projektów zagranicznych stosowano wyższe docelowe zwroty z inwestycji jako rekompensatę ponoszenia wyższego ryzyka kraju oraz ryzyka politycznego. Jest to klasyczny sposób pozwalający zaakceptować ryzyko. Okazuje się jednak, że tego rodzaju podejście może w efekcie doprowadzić do wzrostu ryzyka kraju, szczególnie gdy pojawia się silny sprzeciw spo- łeczny wobec bardzo wysokich zysków. Zdarza się to wówczas, gdy w grę wchodzą projekty finansowane ze środków publicznych, np. infrastrukturalnych. Tak było w przypadku projektów energetycznych koncernu Enron w Dabhol (Indie) oraz Calpine w Kalifornii. Urzędnicy rządowi kręcili głowami, dowiadując się o ogromnych zyskach, chociaż to właśnie perspektywa tych zysków by- ła główną zachętą do zainwestowania. W takich wypadkach lepiej jest poszukać innych sposobów konstruowania finansowania (np. podział ryzyka albo udział międzynarodowych agencji finansowych), niż planować pokaźne zyski jako rekompensatę podjętego ryzyka
