Sztuczki polityki cenowej

Nieformalne określenie każdej skomplikowanej, nieprzejrzystej formuły cenowej, zawierającej potencjalne ukryte obciążenia lub opłaty pobierane dopiero po podpisaniu umowy. Chodzi najczęściej o produkty bankowości konsumenckiej, takie jak choćby karty kredytowe. Na przykład oficjalne oprocentowanie karty może wynosić 15%, natomiast „dodatkowe” usługi – obsługa opóźnionej spłaty czy przekroczenia debetu – zwiększają faktyczny koszt korzystania z karty, szczególnie jeśli bank prowadzi aktywną sprzedaż krzyżową, chcąc zachęcić klientów do sięgnięcia po dany produkt, co zwiększa przychody banku. O ile zasada caveat emptor („niech kupujący się strzeże”) obowiązuje również w bankowości, o tyle od banku wymagamy wzbudzania w klientach zaufania, a więc większej przejrzystości i mówienia do nich zrozumiałym językiem. W USA jedną z konsekwencji kryzysu kredytowego lat 2007–2009 było powstanie Urzędu Ochrony Konsumentów w Sektorze Usług Finansowych (Consumer Financial Protection Agency), mającego zniechęcać banki do żerowania na klientach.