Weksle, rozliczanie
Przez weksel (lub „tratę”) rozumie się weksel własny w formie zlecenia zapłaty, który spełnia wymagania przepisów o instrumentach zbywalnych. Pierwotnie weksle były bardzo rozpowszechnione we wczesnym anglosaskim handlu i bankowości. Obecnie w Europie weksle są nadal powszechne w Grecji, we Włoszech i w Hiszpanii, ale coraz mniej w gospodarkach, gdzie dostępne jest wygodniejsze i tańsze finansowanie bankowe. Dostawca sprzedający towary lub usługi na kredyt „przedstawia” weksel nabywcy, który z kolej „akceptuje” weksel do przyszłej zapłaty (np. za 30–60 dni). W ten sposób weksel staje się dowodem zadłużenia i nie podlega sporom (chyba, że można udowodnić oszustwo). Weksel może być zatrzymany do terminu wymagalności lub „zdyskontowany” na rzecz strony trzeciej i w ten sposób natychmiast zamieniony na gotówkę. Jeżeli istnieje rynek na weksel, dyskontujący może weksel „redyskontować” i również otrzymać gotówkę. Proces taki może być kontynuowany pomiędzy zainteresowanymi stronami, przy czym ostatni posiadacz weksla nazywa się „posiadaczem ostatecznym”. W odpowiednim terminie, posiadacz ostateczny inkasuje płatność od nabywcy (czyli wystawcy weksla). W przypadku braku zapłaty i niedotrzymania warunków, posiadacz może zwrócić się z roszczeniem do dowolnego wcześniejszego „indosanta” (tzn. strony, która redyskontowała weksel i gwarantowała płatność). W przypadku dyskonta weksli powstają pewne komplikacje księgowe. Dyskonto „bez regresu” (tj. w przypadku, gdy posiadacz nie może wnieść roszczenia wobec pierwotnego beneficjenta) może być traktowane jako prosta sprzedaż. Mniej jednoznaczne jest dyskonto „z regresem”. Transakcja taka może być potraktowana jako sprzedaż z ujawnieniem odnośnego warunkowego zobowiązania pozabilansowego. Treść transakcji może również zostać uznana za pożyczkę z wekslem własnym w charakterze zabezpieczenia. Zobacz także należnościz tytułu dostaw i usług.
