Rachunkowość według kosztów (cen) bieżących
Konwencja rachunkowości dokonująca wyceny aktywów i pomiaru kosztów w oparciu o bieżącą wartość rynkową. Ma ona za zadanie zniwelować zniekształcenia powstające w wyniku stosowania zasady kosztu historycznego w warunkach wysokiej inflacji. Rachunkowość według kosztów bieżących koryguje konwencję kosztu historycznego na wiele różnych sposobów, z których najważniejszymi są:
- korygowanie wyceny aktywów w celu odzwierciedlenia ich faktycznej wartości użytkowej lub wartości utraty;
- skupienie uwagi na utrzymaniu potencjału operacyjnego przedsiębiorstwa, poprzez należyte odzwierciedlenie w stawkach amortyzacji potrzeby zachowania majątku na poziomie wartości odtworzeniowej lub wartości ekonomicznej;
- oddzielenie zysków kapitałowych od zysków operacyjnych, mające na celu zapewnienie, że sztuczne zyski – jeśli przeliczyć je na faktyczną wartość kapitału przedsiębiorstwa – nie są dzielone między akcjonariuszy;
- korygowanie zysków wynikających ze spłaty nominalnej kwoty zadłużenia.
Pomimo iż wysoka inflacja (rzędu 25% lub więcej rocznie) wymaga zastosowania rachunkowości według kosztów bieżących, w praktyce okazuje się to dość kłopotliwe – zwłaszcza ze względu na fakt, że badanie sporządzonych na jej podstawie sprawozdań finansowych jest skomplikowane i kosztowne. Zobacz także rachunkowość według bieżą- cej siły nabywczej pieniądza i rachunkowość w warunkach hiperinflacji.
