Sformalizowane (oparte na szczegółowych przepisach) standardy rachunkowości
Standardy rachunkowości charakteryzujące się jasnymi, wyraźnymi i szczegółowymi przepisami, w przeciwieństwie do standardów opartych na bardziej podstawowych zasadach, pozostawiających pewien stopień elastyczności lub pole do interpretacji. Rachunkowość sformalizowana wydaje się być faworyzowana przez amerykańskie ogólnie przyjęte zasady rachunkowości (gdzie rynek kapitałowy jest dobrze rozwinięty i gdzie istnieje tendencja do zabezpieczania się przed procesami sądowymi), a także w wielu krajach europejskich (w których księgowość wywodzi się z tradycji „praw społecznych”, w przeciwieństwie do indywidualistycznej anglosaskiej tradycji księgowej).
Duża formalizacja standardów rachunkowości ma swoje zalety, ale i wady. Szczegółowe przepisy sprzyjają spójności i porównywalności sprawozdawczości. Można jednak znaleźć sprytne sposoby na formalne dostosowanie się do przepisów, przy jednoczesnym działaniu wbrew ich zamierzonym intencjom. To z kolei może narazić na szwank rzetelną prezentację informacji finansowych. Elementem dyskusji na temat szczegółowo- ści lub ogólności standardów jest właściwa rola biegłych rewidentów. Sformalizowane standardy rachunkowości wydają się zwalniać biegłych rewidentów z odpowiedzialności. Jeżeli wyeliminujemy z rachunkowości oceny księgowe, biegły rewident nie musi wykazywać się zawodowym autorytetem, lecz tylko pilnować, by księgowość była prowadzona „zgodnie z przepisami”. Trudne nauki wyciągnięto z wielkich skandali księ- gowych, jak Enron i Worldcom. Obecnie szeroko kwestionuje się skuteczność sformalizowanych standardów, jak również rolę biegłych rewidentów. Zgodnie z tym duchem, Ustawa Sarbanes-Oxley formalnie zwróciła się do Komisji Papierów Wartościowych i Giełd o przeanalizowanie korzyści ewentualnego przekształcenia amerykańskich ogólnie przyjętych zasad rachunkowości w system oparty na bardziej podstawowych zasadach.
