Zobowiązanie (rezerwa – w polskim bilansie) z tytułu odroczonego podatku dochodowego firmy dla celów analizy finansowej może być traktowane w strukturze pasywów albo jako dług, albo jako kapitał własny. Traktowanie go jako dług jest zgodne z podejściem księgowym, gdyż wyraża zabezpieczenie przyszłych wydatków z tytułu podatku. Traktowanie go jako kapitał własny wynika z faktu, że nie wiąże się z nim żadne realne bieżące zobowiązanie (gdyby było to realne zobowiązanie podatkowe, w bilansie musiałoby być zaliczone do zobowiązań bieżących), dodatkowo biorąc pod uwagę fakt, że dzięki reinwestycjom w amortyzowane aktywa w kolejnych okresach również będzie występował podatek odroczony w pasywach. Argument pośredni sugeruje, aby traktować zobowiązanie z tytułu podatku odroczonego jako kapitał obcy o zerowej stopie oprocentowania, który należy poddać dyskontowaniu dla odzwierciedlenia spadku wartości pieniądza w czasie. W zależności od warunków (np. pewność co do przyszłego wzrostu firmy) analityk może dokonać korekty w sprawozdaniach dla celów podejmowania decyzji.
