Sytuacja, w której własność akcji w kapitale przedsiębiorstw rozproszona jest między znaczną część populacji. Tradycyjnie większość gospodarstw domowych nie posiadała akcji w sposób bezpośredni, lecz za pośrednictwem instytucji finansowych – takich jak banki inwestycyjne, firmy ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne. Ponieważ przetrzymanie wahań cenowych wymaga dobrego rozeznania w rynku i elastyczności finansowej, jedynie najbogatsi lub najbardziej odporni na ryzyko indywidualni inwestorzy mogli sobie pozwolić na inwestowanie osobistych oszczędności w akcje. Reszta z nas woli inwestować swoje ciężko zarobione pieniądze w bezpieczniejsze i mniej złożone instrumenty – jak depozyty bankowe, inwestycje rynku pienięż- nego, obligacje czy nieruchomości. Jednak w miarę upływu czasu, wraz z większą wiedzą na temat finansów, lepszym dostępem do informacji (szczególnie przez internet) i pojawieniem się funduszy inwestycyjnych o nieograniczonym potencjale emisyjnym, coraz większa część społeczeństwa zaczęła samodzielnie inwestować na giełdzie. Tendencja ta stała się szczególnie widoczna w latach 90. XX wieku. Przykładowo, do roku 2000 kapitalizacja rynkowa w skali światowej osiągnęła ponad 100% światowego PNB, z nawiązką podwajając analogiczną kapitalizację za rok 1990. Trend ten zaznacza się najbardziej w krajach rozwiniętych, o wysokiej wartości PNB na osobę, gdzie liczba gospodarstw domowych będących bezpośrednimi posiadaczami akcji kształtuje się od wynoszącej 50% górnej granicy (USA) do granicy dolnej na poziomie 10% (Japonia). Fakt coraz większego upowszechnienia posiadania akcji ma daleko idące konsekwencje:
Rozproszenie akcjonariatu ma szanse mieć szczególnie głęboki wpływ na sprawozdawczość finansową. Kwestie, które kiedyś dotyczyły wyłącznie Wall Street – jak wysoka jakość zysku czy ryzyko audytu – staną się przedmiotem zainteresowania również nieprofesjonalnych inwestorów. Społeczeństwo zacznie zwracać baczniejszą uwagę na zagadnienia, które dawniej interesowały jedynie sektor finansowy.
