Stopień akceptacji ryzyka (żargon) – skłonność do ryzyka – jest to gotowość do zaakceptowania określonego stopnia ryzyka w transakcji handlowej. Termin ten ma synonimy takie jak „apetyt na ryzyko”, „zdolność do ponoszenia ryzyka” oraz „tolerancja ryzyka”.
Stopień akceptacji ryzyka (tolerancja ryzyka) jest funkcją kilku zjawisk. Istotny jest stosunek podejmującego decyzję do ryzyka. Większość z nas nie podejmie ryzyka, o ile nie musi tego robić. Kolejnym czynnikiem jest dywersyfikacja, zwłaszcza jeśli chodzi o rozmiar możliwych strat poniesionych na transakcji w porównaniu z posiadanymi zasobami finansowymi. Mniejsze firmy nie są w stanie spekulować oraz stracić tak wiele jak duże korporacje. (Być może fakt ten zainspirował powiedzenie: „Bogaci się bogacą, a biedni biednieją”). Poglądy na temat przyszłych warunków dla biznesu na pewno będą miały znaczenie (np. jeśli myślimy, iż zbliża się recesja, będzie obowiązywała większa doza ostrożności). W końcu zasada optymalnej relacji ryzyka do dochodu będzie decydować o akceptowanym poziomie ryzyka.
Bardzo łatwo można zaobserwować to w przypadku sprzedaży w kredycie handlowym. Akceptowany poziom ryzyka będzie zawsze determinowany przez marżę sprzedaży. Sprzedawca mający neutralny stosunek do ryzyka będzie utrzymywał równowagę pomiędzy korzyściami podejmowania ryzyka a kosztem i rozważy je, biorąc pod uwagę oczekiwane prawdopodobieństwo. Oczekiwane korzyści mogą być określone ilościowo jako: zysk brutto × prawdopodobieństwo zapłaty (= odwrotność prawdopodobieństwa nieuiszczenia zapłaty). Oczekiwane koszty równałyby się stratom × prawdopodobieństwo niezapłacenia. Sytuacja progowa nastąpi, kiedy oczekiwane korzyści zrównają się z oczekiwanymi kosztami, tj. Koszt × P% = [(Cena – Koszt) × (1 – P%)].
Rozwiązując to w sposób algebraiczny: sytuacja taka zaistnieje, kiedy marża sprzedaży brutto równa się prawdopodobieństwu niewywiązania się z warunków. Dlatego też im wyższa jest marża zysku brutto, tym bardziej można podjąć ryzyko kredytu handlowego. W przypadku powtarzających się zamówień można podjąć większe ryzyko, ponieważ podobieństwo a priori nieuiszczenia zapłaty zmniejszy się, kiedy zaistnieje historia zapłat – zamówienia powtarzające się budują lojalność klienta oraz stwarzają nowe możliwości zysku.
Biorąc pod uwagę, iż dostawcy zarabiają na marży, dajmy na to, 10–30%, kredyt handlowy powinien być przyznawany bez problemu. Niemożność otrzymania kredytu handlowego jest więc złym znakiem (o ile kupujący nie bierze rabatów z tytułu wcześniejszej zapłaty). W taki sposób inni odpowiedzialni za decyzje finansowe będą odpowiednio ustosunkowywać się do ryzyka. Na przykład stosujące 1- lub 2-procentową marżę banki komercyjne będą bardzo ostrożne. W przeciwieństwie do nich właściciele kapitałów wysokiego ryzyka z docelowym zwrotem wysokości 30–50% będą bardziej skłonni do spekulacji poprzez podjęcie ryzyka.
