Bankier oznacza właściciela banku lub osobę prowadząca bank lub pracującą w tejże instytucji i uczestniczy w różnych transakcjach finansowych. „Bankier to ktoś, kto pożycza ci parasol, kiedy świeci słońce, ale chce go z powrotem w chwili, gdy zaczyna padać.” Autor: Mark Twain
Pierwsi „Bankierzy z Lombardi”
Pierwsi bankierzy Europy pochodzili z równin Włoch Północnych. W XV w., po załamaniu się Cesarstwa Rzymskiego, w Europie zapanowało zamieszanie. Najemne wojska pustoszyły kolejne regiony, łamiąc przy tym reguły prawa i porządku. Wenecja, Genua, Florencja, Rzym i Neapol wzbogaciły się na kwitnącym handlu, ale cierpiały z powodu anarchii i krwawych wojen pomiędzy zwaśnionymi rodami. Kościół rzymskokatolicki natomiast nie dość, że funkcjonował nadal, ale urósł do rozmiarów wielkiej międzynarodowej organizacji o rozbudowanym systemie administracyjnym. Od XIII w. do Rymu płynęły szerokim strumieniem wpływy z dziesięciny, kontrybucje z wypraw krzyżowych, podatki papieskie i inne opłaty nakładane w świecie chrześcijańskim. Upadek porządku społecznego stał się źródłem zysków dla przedsiębiorczych bankierów, którzy oferowali usługi w zakresie transakcji dewizowych i ubezpieczeń w międzypaństwowych transferach funduszy. Pośrednictwo w przepływie pieniędzy między Rzymem i europejskimi miastami targowymi lub targami handlowymi (za dziesięciny dla Rzymu można było się zaopatrzyć w towary w głębi kraju) stało się lukratywnym interesem. W ten sposób bankierzy z Lombardii rozszerzyli sieć swoich wpływów. Zob.bankowiec.
Narodziny
Bankierzy włoscy nauczyli się zarabiać na konfliktach [między miastami]. Wynaleźli mnóstwo technik finansowania – od weksli po ubezpieczenia i księgowość – a za pośrednictwem sieci tworzonej przez kler rozbudowali swą działalność na cały świat chrześcijaństwa łacińskiego. W latach 1339–49 Florencją wstrząsnęło bankructwo najważniejszych instytucji, które ugięły się pod ciężarem nadmiernego kredytowania. Miasto jednak otrząsnęło się z tego szoku. Gdzieś wśród tego całego bogactwa i nędzy na świat przyszedł kapitalizm.
Norman Davies, Europa, s. 401
Bankier (wersja kasynowa)
Gracz, który w karcianej grze bakarat reprezentuje kasyno (finansuje ono grę, tj. zawsze jest w stanie postawić stawkę). W innych wersjach gry gracz i bankier to po prostu dwie ręce (zestawy kart), przy czym osoba obserwująca grę może postawić na którąś z nich pieniądze. Skojarzenie bierze się prawdopodobnie z tego, że kasyno zawsze dysponuje środkami na kontynuację gry, co przy jego probabilistycznej przewadze w grze („zysk kasyna”, house edge) gwarantuje kasynu wyjście w dłuższym okresie na plus, choćby nawet przegrało kilka czy kilkanaście razy z rzędu. Aktuarialny wpływ ryzyka na finanse kasyna jest więc podobny jak w instytucji finansowej, choć konserwatywny bankier sprzeciwiłby się zapewne porównaniu jego pracy z biznesem hazardowym.
„Szwejk traci swojego pana„
Kochany Szwejku – rzekł, znalazłszy się w domu. – Stała się rzecz niezwykła. Prześladował mnie pech w kartach. Zaryzykowałem, bo miałem pod ręką asa, potem dostałem dziesiątkę, a bankier, chociaż miał waleta, dociągnął także do dwudziestu jeden. Ryzykowałem parę razy na asa albo na dziesiątkę i zawsze miałem tyle, co i bankier. Przegrałem wszystkie pieniądze. Chwilę milczał. – W końcu przegrałem i was. Zastawiłem was za sto koron i jeśli nie oddam ich pojutrze, to już nie będziecie mój, ale pana porucznika Lukasza. Bardzo mi przykro. Naprawdę.
Szwejk zostaje pucybutem porucznika Lukasza [w:] Przygody dobrego wojaka Szwejka, przekład Paweł Hulka-Laskowski
