Dochód do dyspozycji, czyli ta część dochodu osoby fizycznej, nad którą odbiorca ma pełną swobodę decyzji. Dokładna ogólna definicja dochodu nie jest łatwa do przedstawienia. Przychody obejmują wynagrodzenia, odsetki i dywidendy wypłacane z aktywów finansowych oraz czynsze i zyski netto z działalności gospodarczej. Zyski kapitałowe z aktywów rzeczywistych lub finansowych powinny być również w większości przypadków zaliczane do dochodów, przynajmniej w zakresie, w jakim zwiększają one siłę nabywczą. Zyski takie mogą być liczone nawet w przypadku, gdy składnik aktywów nie został faktycznie sprzedany, a wzrost siły nabywczej nie został wykorzystany. Ponadto można uwzględnić wpływy niebędące dochodami rzeczowymi w formie pieniężnej.
Dochody do dyspozycji obejmują dalszą korektę w celu wyłączenia obowiązkowych płatności w formie podatków bezpośrednich, obowiązkowych płatności na rzecz systemów ubezpieczeń społecznych i tym podobnych oraz włączenia prostych transferów od innych osób, instytucji lub władz publicznych, takich jak świadczenia z tytułu ubezpieczeń społecznych, emerytury i alimenty. W niektórych przypadkach granica między płatnościami dobrowolnymi i obowiązkowymi zostaje zatarta, przez co znaczenie dochodu do dyspozycji staje się niejednoznaczne. Może być również konieczne dokonanie rozróżnienia między dochodem transferowym, do którego dana osoba jest uprawniona, a dochodem faktycznie otrzymanym.
Zgodnie z konwencją, podatki pośrednie, takie jak podatek od wartości dodanej i inne podatki od sprzedaży, podatki od wynagrodzeń i składki pracodawcy na ubezpieczenie społeczne, nie są odliczane od obliczenia dochodu do dyspozycji. Chociaż wyraźnie zmniejszają one ogólnie prywatną siłę nabywczą, trudno jest przypisać ich występowanie konkretnym osobom i rodzinom. Należy również zauważyć, że gdy członkowie rodzin lub innych jednostek uczestniczą w „puli” dochodów, może istnieć znaczna rozbieżność pomiędzy nominalnym dochodem rozporządzalnym danej osoby (rejestrowanym na przykład na jej czeku płacowym) a jej rzeczywistą dyskrecjonalną siłą nabywczą. Tak więc osoba, która pojawia się w oficjalnych statystykach jako posiadająca bardzo niski dochód po opodatkowaniu, może w rzeczywistości być pracownikiem zatrudnionym w niepełnym wymiarze godzin, wnoszącym wkład do wspólnych zasobów swojej rodziny i uczestniczącym w nich.
Aby porównać przepływy dochodu do dyspozycji w różnych momentach w czasie, w różnych krajach, a nawet w różnych miejscach w obrębie kraju, mierzone wartości takich dochodów muszą być dostosowane w celu uwzględnienia zmian w kosztach utrzymania. Nawet po dokonaniu takich dostosowań, dochód rozporządzalny nie powinien być mylony ze standardem życia (vice versa) lub z dobrobytem gospodarczym, rzeczywistym standardem konsumpcji, który dana osoba osiągnęła.
