Narzędzie zarządzania gotówką, które służy do wyznaczenia teoretycznego optymalnego poziomu środków pieniężnych jako równowagi pomiędzy kosztami utraconych korzyści związanymi z utrzymywaniem salda gotówki a kosztami pozyskania gotówki w wyniku sprzedaży papierów warto- ściowych. Baumol po prostu zastosował model ekonomicznej wielkości zamó- wienia dla zapasów. Słabą stroną modelu jest założenie stałości zapotrzebowania na gotówkę, a zapotrzebowanie to nie musi być stałe. Nie uwzględnia on również oczekiwanych wpływów gotówki. Zob. także model Millera-Orra.
