Dobra publiczne, w sensie ekonomicznym to produkty lub usługi, które nie podlegają wyłączeniu i nie są możliwe do wyegzekwowania (lub „bezkonkurencyjne”).
Dobro jest niewykluczalne, jeśli nie można wykluczyć korzystania z jego dobrodziejstw, gdy jest ono dostarczane. Towar nie podlega wyłączeniu, jeżeli korzystanie z niego przez jedną osobę nie zmniejsza ilości towarów dostępnych dla innych. Na przykład czyste powietrze jest (dla wszystkich praktycznych celów) dobrem publicznym, ponieważ korzystanie z niego przez jedną osobę fizyczną nie wyczerpuje (dla wszystkich praktycznych celów) zapasów dostępnych dla innych osób i nie ma możliwości wykluczenia osoby fizycznej z korzystania z niego, jeśli takie istnieją. Innym powszechnym przykładem jest obrona narodowa, ponieważ zakłada się, że państwo narodowe nie może zdecydować się na ochronę przed agresją zagraniczną tylko części swoich mieszkańców, wyłączając z tej ochrony innych, a więc również zapewnienie jednemu mieszkańcowi obrony narodowej nie zmniejsza ochrony zapewnianej innym mieszkańcom. Zło publiczne jest podobnie definiowane jako „zło”, które nie podlega wyłączeniu i nie jest możliwe do wyegzekwowania. Na przykład, zanieczyszczone powietrze jest złem publicznym, z tych samych powodów, dla których czyste powietrze jest dobrem publicznym.
Dobra publiczne kontrastują z dobrami prywatnymi, które są zarówno wykluczalne, jak i wyczerpywalne. Żywność jest prostym przykładem dobra prywatnego: spożycie jednego kawałka żywności przez jedną osobę pozbawia innych możliwości jej spożywania (stąd też jest ona wyczerpywalna), a niektóre osoby można wykluczyć z jej spożywania (np. poprzez nadanie przedmiotom żywnościowym wykonalnych praw własności prywatnej). Niektóre towary nie mieszczą się w żadnej z tych kategorii, ponieważ są wykluczalne, ale nie są wyczerpujące (np. koncert muzyczny) lub są niewyłączne, ale wyczerpujące (np. publiczna plaża, która może stać się mniej atrakcyjna, lub „wyczerpujące”, ponieważ więcej osób z nich korzysta).
Dobra publiczne są podręcznikowymi przykładami dóbr, których rynek zazwyczaj nie zapewnia wystarczającej podaży (lub nadmiernej podaży w przypadku złego stanu publicznego). Na przykład można oczekiwać, że przedsiębiorstwa i osoby prywatne, które osiągają maksymalne zyski, będą wybierać takie poziomy produkcji i konsumpcji, które powodują, że zagregowany poziom zanieczyszczenia wynikający z ich działalności pozostawia wszystkich w gorszej sytuacji (zgodnie z ich własnymi preferencjami), niż gdyby każdemu z nich uniemożliwiono produkcję lub konsumpcję na tyle, na ile jest to indywidualnie optymalne. Powszechnie sugerowanymi rozwiązaniami dla takich „niepowodzeń rynkowych” są podatki i subsydia lub interwencje rządowe.
Istotne podobieństwo istnieje między problemami związanymi z dostarczaniem dóbr publicznych a problemami związanymi z działaniami zbiorowymi – takimi jak głosowanie, protest społeczny lub ograniczenie produkcji w przypadku oligopolistów – w przypadku których jednostce zwykle nie można przeszkodzić w osiągnięciu celu działań zbiorowych, jeśli zostanie on osiągnięty. W takich przypadkach osiągnięcie celu może być postrzegane jako dobro niewyłączalne. W związku z tym często uważa się, że jednostki mogą mieć niewielką motywację do przyczynienia się do jego osiągnięcia – poprzez oddanie głosu lub udział w proteście – jeżeli uważają, że akt wniesienia wkładu jest sam w sobie kosztowny i mało prawdopodobny, aby miał znaczący wpływ na osiągnięcie celu zbiorowego.
