Karta funduszu (FACT SHEET) nazwa angielska dokumentu. Zazwyczaj jest to jedno lub dwustronicowy dokument informacyjny opisujący profil funduszu, jego parametry, wyniki oraz skład portfela inwestycyjnego.
Karty funduszy – pomocne dla inwestorów
Duża dawka kompleksowych informacji ułatwiająca szybką analizę produktu – to główna zaleta karty funduszu
Karta funduszu to krótki dokument (zwykle 1-2 strony), który zawiera podsumowanie najważniejszych informacji o danym produkcie.
Zbiór danych publikowanych przez poszczególne towarzystwa nie jest taki sam – karty są materiałami marketingowymi, więc to, co się w nich umieszcza, zależy od woli danego podmiotu. W celu ułatwienia analiz inwestorom znaczna część TFI tworzy dokumenty, dzięki czemu mają one kompleksowy charakter, zachowując przy tym prostą formę i język.
Sięgając po kartę, możemy dowiedzieć się, dla kogo przeznaczony jest fundusz. Profil inwestora zwykle określa horyzont inwestycyjny klientów, którzy są grupą docelową danego rozwiązania, ich apetyt na ryzyko (lub awersję) i oczekiwania w stosunku do wysokości zysków. Czasami określa się również poziom płynności inwestycji i koncentrację portfela.
Dokument zwykle zawiera także opis polityki inwestycyjnej, który określa, w jakie klasy aktywów inwestowane są zgromadzone fundusze (np. Akcje i obligacje), czy kapitał jest inwestowany bezpośrednio czy pośrednio (np. W inne fundusze, w tym ETF) i na jakie rynki i do jakiego stopnia dane rozwiązanie może być zaangażowane. Oprócz cech syntetycznych materiały często zawierają wykresy pokazujące obecny przydział – w podziale na różne dokumenty, kierunki geograficzne i waluty itp. Część TFI zawiera również listę największych pozycji w portfelu.
Jednym z elementów zapewnianych przez wszystkie TFI są historyczne stopy zwrotu. Karty zwykle zawierają dane krótkoterminowe (od 1 miesiąca do 12 miesięcy), długoterminowe ( kilka lat) i roczne wyniki z ostatnich kilku lat. W tej sekcji, oprócz informacji o samym funduszu, towarzystwa zazwyczaj również określają zachowanie wskaźnika benchmark w podobnych okresach – pozwala to ocenić, jak dane rozwiązanie wypada na tle rynku.
Materiały TFI zawierają również dane dotyczące ryzyka. Najczęściej stosowaną miarą jest SRRI (syntetyczny wskaźnik ryzyka i nagrody), który ilustruje standardowe odchylenie tygodniowych zwrotów w ciągu ostatnich 5 lat. Popularność tego narzędzia wynika z jego prostoty – ryzyko ilustruje 7-punktowa skala, gdzie 1 oznacza rozwiązania o najniższej zmienności jednostki, a 7 najwyższą.
W kartach funduszy nie może również zabraknąć istotnych informacji technicznych. Oprócz danych, takich jak stawki pobieranych opłat (opłaty za zarządzanie i opłaty manipulacyjne), wymagana kwota wpłąt (pierwsza i kolejne) oraz wskaźnik takie jak benchmark, mogą one obejmować wartość aktywów, nazwę zarządzającego lub datę założenia funduszu.
W następnym artykule przyjrzymy się, jak TFI podchodzą do tematu kart funduszy. Standard na polskim rynku nie jest jednolity.
