Kontyngent, w handlu międzynarodowym, limit ilościowy, lub w wyjątkowych przypadkach wartość, towarów lub usług, które mogą być wywożone lub przywożone w określonym czasie. Kontyngenty są bardziej skuteczne w ograniczaniu handlu niż taryfy, w szczególności jeżeli popyt krajowy na dany towar nie jest wrażliwy na wzrost cen. Ponieważ skutki kontyngentów nie mogą być kompensowane przez deprecjację waluty obcej lub przez subsydia wywozowe, kontyngenty mogą być bardziej zakłócające dla międzynarodowego mechanizmu handlu niż taryfy. Stosowane wybiórczo do różnych krajów, kontyngenty mogą być także przymusową bronią gospodarczą.
Kontyngenty taryfowe można odróżnić od kontyngentów przywozowych. Kontyngent taryfowy pozwala na przywóz pewnej ilości towaru bez cła lub po niższej stawce celnej, natomiast ilości przekraczające kontyngent podlegają wyższej stawce celnej. Z drugiej strony, kontyngent importowy całkowicie ogranicza przywóz.
Jeżeli ilość przywożona w ramach kontyngentu jest mniejsza niż ilość, która zostałaby przywieziona w przypadku braku kontyngentu, cena krajowa danego towaru może wzrosnąć. Jeżeli rząd nie utrzyma pewnego systemu licencjonowania importerów w celu ujęcia jako dochodu różnicy między wyższą ceną krajową a ceną zagraniczną, przywóz takich towarów może okazać się lukratywnym źródłem prywatnego zysku.
Ilościowe ograniczenia w handlu zostały po raz pierwszy nałożone na dużą skalę podczas I wojny światowej i bezpośrednio po niej. W latach dwudziestych XX wieku kontyngenty były stopniowo znoszone i zastępowane taryfami. Kolejna wielka fala ochrony kwot miała miejsce podczas Wielkiego Kryzysu na początku lat 30. XX wieku, a Francja przewodziła krajom europejskim we wprowadzaniu kompleksowego systemu kwot w 1931 roku. Po II wojnie światowej kraje zachodnioeuropejskie rozpoczęły stopniowe znoszenie ograniczeń ilościowych w imporcie, ale Stany Zjednoczone miały tendencję do częstszego korzystania z nich.
