Private equity są inwestycjami na niepublicznym rynku kapitałowym w celu osiągnięcia średnio- i długoterminowych zysków z aprecjacji kapitału. Środki private equity mogą być wykorzystywane do opracowywania nowych produktów i technologii, zwiększania kapitału obrotowego, przejmowania spółek lub do ulepszania i umacniania bilansu spółki. Zazwyczaj środki do dyspozycji funduszy private equity pozyskiwane są od instytucji finansowych, banków i funduszy emerytalnych.
Inwestor na niepublicznym rynku kapitałowym (Private equity), który jest najczęściej zewnętrznym funduszem zarządzającym aktywami, nie koncentruje się na maksymalizacji bieżących zysków spółki i szybkim odzyskiwaniu zainwestowanego kapitału, ale jest zainteresowany długoterminowym wzrostem wartości w celu osiągnięcia zamierzonego zysku na poziomie czas odsprzedaży akcji w przyszłości. Średnia inwestycja na niepublicznym rynku kapitałowym trwa około 5-7 lat. W przypadku private equity inwestor ponosi zwiększone ryzyko w zamian za relatywnie wyższy zwrot z inwestycji, jeśli taki występuje.
Private equity jest szczególnie popularny w przypadku finansowania przedsięwzięć o wyższym ryzyku, np. finansowanie działalności nowo powstałych firm opracowujących innowacyjny produkt lub technologię. Ogromną zaletą korzystania z private equity dla niedoświadczonej organizacji są porady otrzymane od inwestora.
Fundusz typu private equity, firma typu private equity
Długoterminowy kapitał zgromadzony w celu inwestowania w portfel udziałów w przedsiębiorstwach nastawionych na wzrost. Jako klasa inwestycji alternatywnych, fundusze takie są „prywatne” także w tym sensie, że zazwyczaj stoją za nimi prywatni partnerzy, tacy jak zamoż- ne osoby fizyczne, fundusze typu hedge funds lub inwestorzy instytucjonalni. Fundusz nie prowadzi otwartej kampanii, a zatem nie istnieje konieczność sporządzania kosztownego prospektu emisyjnego, fundusz nie podlega ograniczeniom nadzoru regulacyjnego, posiada też więcej możliwości swobodnego podejmowania ryzyka. Fundusz może brać udział w ofertach niepublicznych lub nabywać akcje na giełdzie.
Kluczową cechą funduszy kapitału prywatnego jest to, że są to „sprytne pieniądze”, to jest pieniądze nie inwestowane według strategii „trzymaj i sprzedaj”. Posiadając duże pakiety akcji, fundusze mogą proaktywnie egzekwować ład korporacyjny w celu poprawy wyników finansowych. Taki bezpośredni nadzór jest szczególnie odczuwalny w transakcjach jak fuzje i przejęcia lub sanacja przedsiębiorstwa. Tworzenie majątku w tego typu firmach często wywodzi się z „realizacji wartości ukrytej” i z przedsięwzięć, których spółki publiczne nie mogą lub nie chcą robić.
To oznacza, że agresywne techniki pozbywania się aktywów oraz restrukturyzacja również mogą tworzyć część repertuaru funduszy typu private equity w celu osiągnięcia wyższej rentowności. Dzięki temu, że mają możliwość podejmowania ryzyka, fundusze te z reguły mniej obawiają się korzystania z dźwigni finansowej, aby zwiększyć zyski. Polityka państwa oraz problemy regulacyjne wynikające z braku przejrzystości firm private equity stanowią przeciwwagę dla korzyści wynikających z ich większej swobody. Ich działalność potrafi być powodem do niepokoju. Brak jawności może niepokoić regulatorów (co, jeśli firma stanie się niewypłacalna?) oraz związki zawodowe (które nie lubią presji związanej z restrukturyzacją).
