Waluta funkcjonalna
Waluta podstawowego środowiska gospodarczego, w którym działa podmiot. Nie jest to koniecznie waluta kraju, w któ- rym znajduje się przedsiębiorstwo, ani waluta wykorzystywana dla celów (lokalnej, ustawowej) sprawozdawczości finansowej. Zwykle jest to raczej waluta, w której podmiot generuje i wydaje większość swoich środków pieniężnych. Często ustalenie takiej waluty nie jest sprawą oczywistą i wymaga dokonania oceny księgowej. Oceny takiej należy się następnie trzymać dopóki uzasadniające ją okoliczności pozostają aktualne. Koncepcja waluty funkcjonalnej stanowi podstawę do zrozumienia przeliczenia transakcji i pozycji walutowych w sprawozdaniu finansowym zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości. Aby lepiej zrozumieć koncepcję waluty funkcjonalnej, rozważmy przykład spółki zależnej brytyjskiej firmy naftowej działającej w Europie. Załóżmy, że firma brytyjska posiada brytyjskich inwestorów zainteresowanych wynikami swoich inwestycji w GBP. Możemy również założyć (przykładowo), że spółka zależna prowadzi import i eksport towarów energetycznych, denominowany w dolarach amerykań- skich. Rozróżnienie walut i ich ujęcie przedstawiono w tabeli na s. 100. Znaczenie wskazania waluty funkcjonalnej polega na tym, że określa ona sposób przeliczenia. Zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości, transakcje wykazywane w walutach obcych należy najpierw ująć w walucie funkcjonalnej stosując kurs waluty obcej (euro) do waluty funkcjonalnej obowiązujący w dacie transakcji. W większości przypadków, podmiot będzie sporządzać sprowadzenie w swojej walucie funkcjonalnej, chociaż możliwe jest również zastosowanie odmiennej prezentacji lub waluty „sprawozdawczej”, tak jak w powyższym przykładzie (rzadkim). Przeliczenie z waluty funkcjonalnej na walutę prezentacji odbywa się zgodnie z takimi samymi zasadami, jak przeliczenie z lokalnej (obcej) waluty na walutę funkcjonalną.
