Wycena rynkowa (aktualizacja wyceny do wartości rynkowej) – Dostosowanie wartości księgowej aktywów lub zobowiązań (także instrumentów pochodnych) do ich aktualnej wartości godziwej.
Zyski lub straty z tego tytułu odnotowywane są od razu w rachunku zysków i strat, albo na koncie kapitału własnego (po czym uznaje się je w rachunku zysków i strat w momencie zbycia przedmiotu wyceny). Za powszechny przykład służyć może portfel notowanych i będących w aktywnym obrocie papierów wartościowych – kapitałowych lub dłużnych.
Wyceny rynkowej dokonuje się dla celów uznawania przychodu, przy czym działa ona w dwie strony: wartość aktywa może pójść zarówno w górę, jak i w dół. Inaczej, bo tylko w jedną stronę, działa zasada przyjmowania niższej z dwóch wartości: kosztu (ceny nabycia) lub wartości rynkowej, stosowana w stosunku do aktywów bieżących z zachowaniem zasady ostrożnej wyceny. Ponieważ aktywa długoterminowe z definicji nie są przeznaczone do obrotu, w stosunku do nich zwykle stosuje się zasadę kosztu historycznego. Wyjątki stanowią odpisy dokonywane w przypadku istotnej utraty wartości i aktualizacja wyceny w przypadku nieruchomości. Działania te nie służą jednak wycenie rynkowej, lecz są raczej korektami dokonywanymi w celu zapewnienia rzetelnej prezentacji. Interesującym wyjątkiem od tej zasady są aktywa finansowe, takie jak zagrożone pożyczki bankowe na które rozwinął się rynek wtórny. Choć bank może zechcieć trzymać takie pożyczki do terminu zapadalności, niektórzy twierdzą, że powinny one odzwierciedlać wartość rynkową, nawet jeżeli skutkować to będzie zwiększeniem wahań zysku.
