Metoda wyceny zapasów oparta na założeniu, że produkty i towary, które pierwsze zostały przyjęte na stan, zostaną sprzedane w pierwszej kolejności. Stosując tę metodę zakłada się więc, że zapasy w magazynie pochodzą z najświeższych dostaw. FIFO jest jedną z najpopularniejszych metod wyceny zapasów, obok LIFO i średniej ważonej kosztu zapasów. (Zgodnie z MSR, metoda FIFO i średniej ważonej kosztu uznawane są za podejścia wzorcowe; natomiast metoda LIFO nie jest już dozwolona). Przy stałych cenach zapasów, każda z tych metod dałaby jednakowy wynik. Jednak w warunkach zmian cen, wybór metody wyceny zapasów ma wpływ na przedstawiony w sprawozdaniu wynik finansowy. Aby lepiej ocenić koncepcję FIFO, porównajmy ją z innymi stosowanymi w rachunkowości metodami:
Największą zaletą metody FIFO jest to, że odzwierciedla najczęściej spotykany w rzeczywistości przepływ towarów oraz typową logikę kupiecką, która mówi, że towar w magazynie powinien być jak najświeższy. Z tych powodów metoda FIFO jest w rachunkowości finansowej najbardziej popularną metodą wyceny zapasów. Należy jednak pamiętać, że w okresach wzrostu cen (w tym inflacji) FIFO zaniża koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, tym samym zawyżając zyski.
Ponieważ zapasy wymieniane będą na nowe po wyższych cenach, ich koszty wykazywane według metody FIFO nie są adekwatne. FIFO nie zawsze jest więc metodą odpowiednią dla zapewnienia współmierności przychodów i kosztów – pod tym względem bardziej adekwatna jest metoda LIFO.
FIST (pierwsze przyszło, nadal jest)
Żartobliwe określenie sposobu wyceny zapasów, które utknęły w magazynie i ze względu na zmniejszenie się ich wartości użytkowej lub handlowej lub ich kiepski stan fizyczny, prawdopodobnie nie zostaną już wykorzystane. Zapasy takie powinno się odpisać i zlikwidować.
