Rynek pieniężny, zbiór instytucji, konwencji i praktyk, których celem jest ułatwienie udzielania i zaciągania pożyczek pieniężnych w krótkim okresie. Rynek pieniężny różni się zatem od rynku kapitałowego, który zajmuje się udzielaniem kredytów średnio- i długoterminowych. Definicja pieniądza na potrzeby rynku pieniężnego nie ogranicza się do banknotów, ale obejmuje szereg aktywów, które mogą zostać w krótkim czasie zamienione na gotówkę, takich jak krótkoterminowe rządowe papiery wartościowe, weksle i akcepty bankowe.
Każdy kraj posiadający własny system pieniężny musi mieć pewien rodzaj rynku, na którym dealerzy udzielający krótkoterminowych kredytów mogą kupować i sprzedawać. Zapotrzebowanie na takie udogodnienia pojawia się w podobny sposób, jak w przypadku dystrybucji jakichkolwiek produktów zdywersyfikowanej gospodarki do odbiorców końcowych na poziomie detalicznym. Jeżeli detalista ma świadczyć swoim klientom rozsądnie odpowiednie usługi, musi mieć aktywne kontakty z innymi, którzy specjalizują się w produkcji lub obsłudze hurtowych ilości produktów, niezależnie od tego, jakie są jego zapasy w obrocie handlowym. Rynek pieniężny składa się z wyspecjalizowanych placówek właśnie tego rodzaju. Istnieje on w celu poprawy zdolności do wykonywania swojej pracy przez sprzedawców detalicznych usług finansowych – banki komercyjne, instytucje oszczędnościowe, domy inwestycyjne, agencje pożyczkowe, a nawet rządy. Ma on niewielki, jeśli w ogóle, kontakt z osobami lub firmami, które prowadzą rachunki u tych różnych detalistów, kupują od nich papiery wartościowe lub od nich pożyczają.
Podstawowe funkcje rynku pieniężnego muszą być realizowane w każdej nowoczesnej gospodarce, nawet takiej, która jest w dużej mierze planowana lub socjalistyczna, ale ustalenia w krajach socjalistycznych zazwyczaj nie przyjmują formy rynku. Rynki pieniężne istnieją w krajach, które wykorzystują procesy rynkowe, a nie planowane alokacje w celu rozdzielenia większości swoich pierwotnych zasobów pomiędzy alternatywne zastosowania. Ogólną cechą wyróżniającą rynek pieniężny jest to, że opiera się on na otwartej konkurencji pomiędzy tymi, którzy są hurtowymi dostawcami funduszy w danym momencie oraz pomiędzy tymi, którzy poszukują funduszy hurtowych, w celu wypracowania najlepszego możliwego do zrealizowania podziału istniejącej całkowitej wielkości takich funduszy.
W swoich transakcjach rynkowych ci, którzy realizują masowe dostawy funduszy lub zgłaszają zapotrzebowanie na nie, polegają na grupach pośredników, którzy działają jako brokerzy lub dealerzy. Charakterystyka tych pośredników, świadczone przez nich usługi oraz ich relacje z innymi częściami mechanizmu finansowego różnią się znacznie w poszczególnych krajach. W wielu krajach nie ma jednego miejsca spotkań pośredników, jednak w większości krajów kontakty pomiędzy wszystkimi uczestnikami są wystarczająco otwarte i swobodne, aby zapewnić każdego dostawcę lub użytkownika funduszy, że otrzyma lub zapłaci cenę, która uczciwie odzwierciedla wszystkie wpływy (łącznie z jego własnym), które obecnie wpływają na całą podaż i cały popyt. Ponadto, prawie we wszystkich przypadkach, jednocząca siła konkurencji znajduje w danym momencie odzwierciedlenie we wspólnej cenie (tj. stopie procentowej) dla podobnych transakcji. Ciągłe wahania stóp procentowych na rynku pieniężnym wynikają ze zmian presji dostępnej podaży funduszy na rynku oraz z ciągnięcia na rynek bieżącego zapotrzebowania.
Banki i rynek pieniężny
Banki komercyjne
Banki komercyjne znajdują się w centrum większości rynków pieniężnych, ponieważ zarówno dostawcy, jak i użytkownicy funduszy, a na wielu rynkach kilka dużych banków komercyjnych pełni również rolę pośredników. Banki te mają wyjątkowe miejsce, ponieważ ich rolą jest zapewnienie istotnej części podaży pieniądza. W niektórych krajach robią to poprzez emisję własnych banknotów, które krążą w obiegu jako część waluty „od ręki do ręki”. Częściej jednak to właśnie sprawdzanie rachunków w bankach komercyjnych stanowi główną część podaży pieniądza w kraju. W obu przypadkach nieuregulowana podaż pieniądza bankowego znajduje się w ciągłym obiegu, a każdy bank może w każdej chwili mieć więcej środków przychodzących niż wychodzących, podczas gdy w innym czasie odpływ może być większy. To właśnie dzięki udogodnieniom rynku pieniężnego te nadwyżki i niedobory netto są redystrybuowane, tak że system bankowy jako całość może w każdej chwili zapewnić środki płatnicze wymagane do prowadzenia działalności gospodarczej w każdym kraju.
W trakcie emisji pieniądza banki komercyjne również faktycznie tworzą go poprzez powiększanie swoich depozytów, ale nie mają swobody tworzenia wszystkiego, co mogą sobie zażyczyć, kiedy tylko zechcą, ponieważ całość jest ograniczona wielkością rezerw bankowych i przeważającym stosunkiem tych rezerw do depozytów bankowych – stosunkiem, który jest określony przez prawo, przepisy lub zwyczaj. Wielkość rezerw jest kontrolowana i zróżnicowana przez bank centralny (taki jak Bank Anglii, Europejski Bank Centralny lub System Rezerwy Federalnej w USA), który jest zazwyczaj instytucją rządową, jest zawsze obciążony obowiązkami rządowymi i prawie zawsze przeprowadza znaczną część swoich operacji na rynku pieniężnym.
Banki centralne
Rezerwy banków komercyjnych, które są stale redystrybuowane za pośrednictwem instrumentów rynku pieniężnego, to w rzeczywistości głównie salda depozytów tych banków komercyjnych w księgach banku centralnego lub w banknotach emitowanych przez bank centralny, które banki komercyjne przechowują we własnych skarbcach. W miarę jak bank centralny nabywa dodatkowe aktywa, płaci za nie, uznając rachunki depozytowe lub emitując własne banknoty; w ten sposób zwiększa się potencjalna wielkość rezerw banku komercyjnego. Dzięki większym rezerwom banki komercyjne mogą udzielać dodatkowych pożyczek lub dokonywać inwestycji, płacąc za nie poprzez zapisywanie w swoich księgach kredytów na rachunkach depozytowych. I w ten sposób zwiększa się podaż pieniądza. Można ją zmniejszyć poprzez odwrócenie sekwencji. Bank centralny może sprzedawać część swoich zbywalnych aktywów na rynku pieniężnym lub na rynkach ściśle z nim powiązanych; płatności będą dokonywane poprzez wykorzystanie części rezerw banku komercyjnego w jego księgach, a przy mniejszych rezerwach banki komercyjne będą musiały sprzedać lub zmniejszyć część swoich inwestycji lub kredytów. To z kolei prowadzi do zmniejszenia niespłaconej podaży pieniądza. Tego rodzaju operacje banku centralnego nazywane są operacjami otwartego rynku.
Bank centralny może również zwiększyć rezerwy bankowe, udzielając pożyczek bankom lub takim pośrednikom, jak dilerzy bonów lub dealerzy rządowych papierów wartościowych. Zmniejszenie tych kredytów odpowiednio zmniejsza rezerwy bankowe. Chociaż mechanizmy tych procedur udzielania pożyczek różnią się znacznie w zależności od kraju, wszystkie mają jedną wspólną cechę: bank centralny ustala stopę procentową dla takich pożyczek – stopę bankową lub stopę dyskontową – która ma duże znaczenie dla struktury stóp rynku pieniężnego.
Aktywa rynku pieniężnego mogą przybierać różne formy, od tych o największej płynności w banku centralnym, poprzez depozyty bankowe, po różne formy krótkoterminowych papierów wartościowych, takich jak bony skarbowe, kredyty dla dealerów, akcepty bankowe i papiery komercyjne, w tym rządowe papiery wartościowe o dłuższym terminie zapadalności i inne rodzaje instrumentów kredytowych kwalifikujących się do otrzymania zaliczki lub redyskonta w banku centralnym. Mimo że szczegóły różnią się w zależności od kraju, punktem zwrotnym wszelkich aktywów rynku pieniężnego innych niż sam pieniądz jest ich bliskość, tzn. stopień ich substytucyjności wobec pieniądza. Tak długo, jak instytucje korzystające z rynku pieniężnego uznają dany rodzaj instrumentu kredytowego za dość bliską substytut – czyli traktują go jako „płynny” – i tak długo, jak bank centralny przyjmuje lub zatwierdza to podejście, instrument ten jest w praktyce aktywem rynku pieniężnego. Tak więc żadna pojedyncza definicja ani lista nie może mieć zastosowania do rynków pieniężnych wszystkich krajów, ani też lista nie pozostanie taka sama przez lata na rynku pieniężnym danego kraju.
Międzynarodowy rynek pieniężny
Każdy bank centralny posiada zazwyczaj jakąś formę rezerwy, która jest dopuszczalna przy rozliczaniu transakcji międzynarodowych. Międzynarodowe rezerwy pieniężne to głównie złoto lub „aktywa rynku pieniężnego” w niektórych krajach, których waluta jest powszechnie stosowana, takich jak dolar amerykański. Prawo monetarne wszystkich krajów przewiduje ustanowienie pewnego rodzaju parytetu między ich walutami a walutami innych krajów. Parytet ten może być określony albo w odniesieniu do złota, albo w odniesieniu do kluczowej waluty, takiej jak funt szterling brytyjski lub dolar amerykański, który z kolei ma stały parytet ze złotem. Kraj utrzymuje „wymienialność” swojej waluty, stojąc w gotowości do kupna i sprzedaży złota lub innych walut w zamian za swoje własne po cenach mieszczących się w stałym i raczej wąskim „spreadu” powyżej lub poniżej „kursu wymiany” dla własnej waluty, który wynika z zadeklarowanego parytetu.
Ponieważ handel światowy nieustannie rodzi różne potrzeby płatnicze w różnych walutach, musi istnieć międzynarodowy rynek pieniężny, tak aby handlowcy z nadwyżką jednej waluty mogli ją wykorzystać do kupna innej waluty, na którą mają zapotrzebowanie. W zakresie ustaleń dotyczących wymienialności, ten handel walutami jest prowadzony przez wykwalifikowanych pośredników, zazwyczaj banki lub wyspecjalizowanych brokerów i dealerów walutowych. Handel walutami jest szeroko rozpowszechniony zarówno do natychmiastowego wykorzystania („spot”), jak i do przyszłej dostawy („forward”). Notowania różnią się w zależności od zmian podaży i popytu, w zakresie pomiędzy górną a dolną ceną kupna i sprzedaży, ustalaną przez oficjalny parytet. Jeśli nie ustalono parytetu, notowania mogą ulegać znacznym wahaniom. Jeśli dana waluta podlega kontroli giełdowej, mogą istnieć dwa lub więcej notowań dla różnych zastosowań tej samej waluty nominalnej.
Zmiany w bilansie płatniczym danego kraju mogą wpływać na użyteczność lub prestiż jego waluty. Trwały i znaczny deficyt bilansu płatniczego (większe niż płatności) spowoduje na przykład stały, duży wzrost światowej podaży jego waluty, co może doprowadzić do pewnego spadku jego akceptowalności za granicą i do utraty międzynarodowych rezerw walutowych. Jednocześnie drenaż na zewnątrz może spowodować zmniejszenie rezerw banków komercyjnych (podstawa podaży pieniądza krajowego), chyba że bank centralny podejmie działania kompensacyjne.
Od 1944 r. większość krajów, które mają krajowe rynki pieniężne lub odgrywają rolę na międzynarodowym rynku pieniężnym, została włączona do Międzynarodowego Funduszu Walutowego, co stanowi połączenie części rezerw walutowych (w tym złota) ponad 100 krajów członkowskich. Państwa członkowskie mogą dokonywać wypłat z puli w celu pokrycia części odpływów rezerw wynikających z deficytów bilansu płatniczego oraz w kwotach związanych z kwotą, którą każde z nich subskrybowało.
Wewnętrzne rynki pieniężne w zaskakująco dużej części krajów świata są dość podstawowe. Praca rynku pieniężnego w tych krajach odbywa się w dużej mierze poprzez transfery sald depozytów, rządowych papierów wartościowych lub walut obcych pomiędzy kilkoma bankami oraz pomiędzy nimi a bankiem centralnym. Niemal we wszystkich takich przypadkach istnieje jednak prawdziwe niezadowolenie ze sztywności tych ograniczonych udogodnień i chęci stworzenia struktury, a także instrumentów i procedur, które nadawałyby cechy otwartego rynku rozwiązaniom, które rozwinęły się w krajach wiodących.
Instrumenty rynku pieniężnego
Transakcje w funduszach rządowych i funduszach rozliczeniowych są dodatkowo uzupełniane przez transakcje, w których każdy rodzaj pieniądza jest wymieniany na jakiś inny płynny instrument rynku pieniężnego, najczęściej rządowe papiery wartościowe. Wielkość rynku rządowych papierów wartościowych stała się po II wojnie światowej tak duża, że przyćmiła ona wszystkie inne elementy rynku pieniężnego. Handel wybitnymi „rządami” odbywa się praktycznie za pośrednictwem dealerów, którzy kupują i sprzedają na własny rachunek po cenach, które podają na żądanie (stojąc w gotowości do „składania ofert” lub „oferowania” każdej wybitnej emisji). Większość z tych dealerów ma swoje siedziby w Nowym Jorku, ale wszyscy są zaangażowani w działania na terenie całego kraju. Ich transakcje i umowy kredytowe, za pomocą których finansują własne zapasy rządowych papierów wartościowych, stały się z dnia na dzień szczególnie wrażliwym wskaźnikiem presji podaży i popytu na rynku pieniężnym. Najczęstszą formą finansowania dealerów jest umowa odkupu, za pomocą której dealerzy sprzedają tymczasowo część swoich zapasów, z zastrzeżeniem możliwości ich odkupienia.
Ściśle powiązane, często poprzez operacje handlowe prowadzone przez tych samych dealerów, są znacznie mniejsze rynki weksli bankowych, weksli i papierów komercyjnych. Wraz z tymi innymi rynkami, a w rzeczywistości nieco większymi pod względem wielkości obrotów, są rynki papierów wartościowych emitowanych przez różne „agencje” utworzone przez statut federalny, takie jak federalne banki kredytów mieszkaniowych i banki krajów związkowych. Innym instrumentem rynku pieniężnego są zbywalne certyfikaty depozytowe (CD), emitowane w dużych ilościach przez banki komercyjne, które po raz pierwszy stały się znaczące w 1962 roku. Właściciel płyty CD z terminem ważności nie może wprawdzie wycofać swojego depozytu przed pierwotnie uzgodnionym terminem zapadalności, ale może go w każdej chwili sprzedać na rynku wtórnym, prowadzonym przez rządowych dealerów papierów wartościowych.
System Rezerwy Federalnej prowadzi codzienną działalność na rynku pieniężnym z własnej inicjatywy, aby wspomóc sprawne funkcjonowanie krajowej machiny finansowej i wywierać ogólny wpływ mający na celu wspieranie wzrostu gospodarczego i ograniczanie niestabilności gospodarczej. Jego transakcje obejmują znaczne bezwarunkowe zakupy lub sprzedaż rządowych papierów wartościowych, stosunkowo niewielkie zakupy i odpływy akceptów bankowych, a także znaczną ilość pożyczek udzielanych jednorazowo na kilka dni dealerom rządowych papierów wartościowych lub akceptów w formie umów odkupu. Chociaż to nadal banki komercyjne jako grupa mają największe stałe zapotrzebowanie na połączone udogodnienia ogólnokrajowego rynku pieniężnego, to częste i stałe jest uczestnictwo wielu różnych inwestorów instytucjonalnych, którzy kierują oszczędności publiczne na różne cele i którzy zawsze muszą również zadbać o swoją własną płynność.
Być może najbardziej niezwykłą cechą w składzie amerykańskiego rynku pieniężnego jest ogromne znaczenie, jakie od II wojny światowej osiągnęły niefinansowe koncerny biznesowe i jednostki samorządu terytorialnego. Skarbarze korporacyjni i skarbnicy wielu stanów oraz lokalne jednostki i władze polityczne stały się tak wrażliwe na zyskowne możliwości zarządzania własnymi płynnymi pakietami akcji, że zamiast polegać na bankach komercyjnych, jak to miało miejsce w przeszłości, grupa ta zapewnia niekiedy prawie tak dużą część niestabilnych potrzeb finansowych rządowych dealerów papierów wartościowych, jak na przykład banki. Co więcej, banki spoza Nowego Jorku dostarczają niekiedy więcej środków finansowych potrzebnych tym dealerom niż tradycyjne „banki rynku pieniężnego” w Nowym Jorku. O ogólnokrajowym charakterze rynku pieniężnego świadczy również udział blisko 200 banków w bankach rynku funduszy federalnych, które są szeroko rozproszone we wszystkich okręgach Rezerwy Federalnej, choć większość transakcji realizowana jest za pośrednictwem placówek zlokalizowanych w Nowym Jorku.
Podczas gdy amerykański rynek pieniężny stał się prawdziwie narodowy, nadal potrzebuje ostatecznego centrum rozliczeniowego, na którym wpływ netto zmian w ogólnej podaży lub popycie mógłby się ostatecznie zbiegać i na którym można by dokonać ostatecznych korekt bilansujących rynek jako całość. Wypełniając tę potrzebę, Nowy Jork nadal pozostaje centrum krajowego rynku pieniężnego.
Instrumenty rynku pieniężnego i ich rodzaje
Instrumenty rynku pieniężnego są najmniej ryzykownymi instrumentami finansowymi. Charakteryzują się niską rentownością, wysoką płynnością i krótkim terminem realizacji praw liczonym od daty ich emisji, nie dłuższym niż rok. Są to papiery wartościowe lub niepieniężne instrumenty finansowe, emitowane zgodnie z przepisami prawa, które są przedmiotem obrotu na rynku pieniężnym. Jednym z najbardziej popularnych instrumentów rynku pieniężnego są depozyty międzybankowe, bony pieniężne i skarbowe.
- Bony skarbowe
- Czek
- Weksel
- Bony pieniężne
- Krótkoterminowe papiery dłużne przedsiębiorstw
- Certyfikat depozytowy
- Depozyty międzybankowe
