Dywersyfikacja – w kontekście rynków finansowych dywersyfikacja dotyczy alokacji kapitału na różne instrumenty finansowe w ramach klas aktywów i pomiędzy nimi. Głównym celem jest zmniejszenie ogólnego ryzyka, które może wynikać z posiadania jednej klasy aktywów, takich jak akcje, obligacje, towary lub kryptowaluty.
Strategia dywersyfikacji polega na tym, że portfel złożony z wielu różnych aktywów ma większe szanse na uzyskanie lepszych długoterminowych zwrotów, a jednocześnie zmniejsza prawdopodobieństwo znacznych strat. Zróżnicowanie można osiągnąć w ramach jednej klasy aktywów (np. Inwestując w różne rodzaje kryptowalut) lub w różne klasy aktywów (np. Inwestując w kryptowaluty, akcje i towary).
Dywersyfikacja i jej definicja
Dywersyfikacja jest strategią zarządzania ryzykiem, która łączy w sobie wiele różnych inwestycji w ramach jednego portfela. Zdywersyfikowany portfel zawiera kombinację różnych typów aktywów i instrumentów inwestycyjnych, starając się ograniczyć ekspozycję na pojedynczy składnik aktywów lub ryzyko. Uzasadnieniem tej techniki jest to, że portfel zbudowany z różnych rodzajów aktywów będzie przynosił średnio wyższe długoterminowe zyski i zmniejszał ryzyko każdego pojedynczego udziału lub papieru wartościowego.
Podstawy dywersyfikacji
Dywersyfikacja dąży do wygładzenia niesystematycznych zdarzeń ryzyka w portfelu, tak więc pozytywne wyniki niektórych inwestycji neutralizują negatywne wyniki innych. Korzyści płynące z dywersyfikacji mają miejsce tylko wtedy, gdy papiery wartościowe w portfelu nie są idealnie skorelowane, czyli inaczej reagują, często w sposób przeciwny, na wpływy rynkowe.
Badania i modele matematyczne wykazały, że utrzymanie dobrze zdywersyfikowanego portfela 25-30 akcji daje najbardziej efektywny kosztowo poziom redukcji ryzyka. Inwestowanie w większą liczbę papierów wartościowych przynosi dalsze korzyści w zakresie dywersyfikacji, aczkolwiek w znacznie mniejszym stopniu.
Dywersyfikacja według klasy aktywów
Zarządzający funduszami i inwestorzy często dywersyfikują swoje inwestycje w różnych klasach aktywów i określają, jaki procent portfela należy przypisać do każdej z nich. Klasy mogą obejmować:
- Akcje lub udziały w spółkach notowanych na giełdzie (zobacz: notowania giełdowe akcji)
- Obligacje – rządowe i korporacyjne instrumenty dłużne o stałym dochodzie
- Nieruchomości gruntowe, budynki, zasoby naturalne, rolnictwo, zwierzęta gospodarskie oraz złoża wodne i mineralne
- Fundusze giełdowe (ETF) – zbywalny koszyk papierów wartościowych zgodny z indeksem, towarem lub sektorem.
- Towary i surowce – towary podstawowe niezbędne do wytwarzania innych produktów lub usług
- Środki pieniężne i krótkoterminowe ekwiwalenty środków pieniężnych – bony skarbowe, certyfikaty depozytowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne krótkoterminowe inwestycje o niskim ryzyku.
Następnie będą się one różnicowały pomiędzy inwestycjami w ramach poszczególnych klas aktywów, np. wybierając akcje z różnych sektorów, które mają zwykle niską korelację rentowności, lub wybierając akcje o różnej kapitalizacji rynkowej. W przypadku obligacji inwestorzy mogą wybierać spośród inwestycyjnych obligacji korporacyjnych, amerykańskich skarbowych, państwowych i komunalnych, wysokodochodowych i innych.
Dywersyfikacja zagraniczna
Inwestorzy mogą czerpać dalsze korzyści z dywersyfikacji, inwestując w zagraniczne papiery wartościowe, ponieważ są one zazwyczaj mniej skorelowane z krajowymi. Na przykład siły przygnębiające gospodarkę amerykańską mogą nie oddziaływać w taki sam sposób na gospodarkę Japonii. Dlatego też posiadanie japońskich akcji daje inwestorowi niewielką poduszkę ochronną przed stratami w czasie amerykańskiego spowolnienia gospodarczego.
Dywersyfikacja i inwestor detaliczny
Ograniczenia czasowe i budżetowe mogą utrudnić inwestorom nieinstytucjonalnym, tzn. osobom fizycznym, tworzenie odpowiednio zdywersyfikowanego portfela. To wyzwanie jest kluczowym powodem, dla którego fundusze inwestycyjne są tak popularne wśród inwestorów detalicznych. Zakup jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym oferuje niedrogi sposób na zdywersyfikowanie inwestycji.
Podczas gdy fundusze inwestycyjne zapewniają dywersyfikację w ramach różnych klas aktywów, fundusze giełdowe (ETF) zapewniają inwestorom dostęp do wąskich rynków, takich jak surowce i gry międzynarodowe, do których zwykle dostęp byłby utrudniony. Osoba posiadająca portfel o wartości 100.000 USD może rozłożyć inwestycję pomiędzy ETF bez nakładania się na siebie.
Wady dywersyfikacji
Zmniejszone ryzyko, bufor wahań: Plusów dywersyfikacji jest wiele. Są jednak również wady. Im więcej udziałów w portfelu, tym bardziej czasochłonne może być zarządzanie i tym droższe, ponieważ kupno i sprzedaż wielu różnych udziałów wiąże się z wyższymi opłatami transakcyjnymi i prowizjami maklerskimi. Zasadniczo, strategia dywersyfikacji działa w obie strony, zmniejszając zarówno ryzyko, jak i wynagrodzenie.
Powiedzmy, że zainwestowałeś 120 000 USD równo spośród sześciu akcji, a jedna akcja podwaja swoją wartość. Oryginalna stawka 20.000 dolarów jest teraz warta 40.000 dolarów. Zarobiłeś dużo, pewnie, ale nie tak dużo, jak gdyby całe Twoje 120.000$ zostało zainwestowane w tę jedną firmę. Chroniąc cię na minusie, dywersyfikacja ogranicza cię co najmniej na plusie, w krótkiej perspektywie czasowej. W dłuższej perspektywie, zdywersyfikowane portfele mają tendencję do osiągania wyższych zysków (patrz przykład poniżej).
Dywersyfikacja i Smart Beta
Inteligentne strategie beta oferują zróżnicowaniepoprzez śledzenie indeksów bazowych, ale niekoniecznie ważenie zapasów zgodnie z ich limitem rynkowym. Menedżerowie ETF dalej analizują kwestie związane z akcjami na podstawie analizy fundamentalnej i bilansują portfele według obiektywnej analizy, a nie tylko według wielkości firmy. Podczas gdy portfele inteligentnej bety nie są zarządzane, głównym celem staje się osiągnięcie lepszych wyników niż sam indeks.
Na przykład, w marcu 2019 roku, ETF iShares Edge MSCI USA Quality Factor posiadał 125 akcji amerykańskich o dużej i średniej kapitalizacji. Koncentrując się na wskaźniku zwrotu z kapitału własnego (ROE), stosunku długu do kapitału własnego (D/E), a nie tylko na rynkowej kapitalizacji, ETF od momentu powstania w lipcu 2013 roku powrócił łącznie o 90,49%. Podobna inwestycja w indeks S&P 500 wzrosła o 66,33%.
Przykład świata rzeczywistego
Powiedzmy, że agresywny inwestor, który może podjąć większe ryzyko, chce zbudować portfel składający się z akcji japońskich, obligacji australijskich i kontraktów terminowych na bawełnę. Może on nabyć udziały w iShares MSCI Japan ETF, Vanguard Australian Government Bond Index ETF oraz iPath Bloomberg Cotton Subindex Total Return ETN.
Dzięki tej kombinacji akcji ETF, ze względu na specyficzne cechy docelowych klas aktywów i przejrzystość udziałów, inwestor zapewnia prawdziwą dywersyfikację swoich udziałów. Ponadto, przy różnych korelacjach lub reakcjach na siły zewnętrzne wśród papierów wartościowych, mogą one nieco zmniejszyć swoją ekspozycję na ryzyko.
