Paris Stock Exchange – Giełda we Francji

Paris Stock Exchange – Paryska Giełda Papierów Wartościowych (Giełda we Francji), historycznie znana jako Paris Bourse lub Bourse de Paris, jest największą giełdą we Francji i jest obecnie znana jako NYSE Euronext.

Od 2000 roku paryska giełda istnieje jako „Euronext Paris”, jedna z pięciu skonsolidowanych giełd wchodzących w skład paneuropejskiego rynku „Euronext”. Akcje, indeksy, obligacje, towary i instrumenty pochodne to instrumenty finansowe, którymi aktywnie handluje się na rynku. Oprócz giełdy w Paryżu, istnieją również instalacje w Amsterdamie, Brukseli, Lizbonie i Londynie. Na zintegrowanej giełdzie elektronicznej notowanych jest ponad 1300 spółek, co czyni ją największym rynkiem kapitałowym w Europie.

Witalność paryskiego rynku jest najczęściej mierzona przez wyniki indeksu akcji CAC 40 (CAC:IND). Zarządzany przez Euronext Paris, indeks ten reprezentuje 40 największych akcji notowanych na giełdzie pod względem płynności i kapitalizacji rynkowej.[3] Operacje inwestycyjne i handlowe prowadzone przez Euronext Paris są regulowane na szczeblu krajowym przez francuskie Ministerstwo Gospodarki, Comité des Établissements de Crédit et des Entreprises d’Investissement (CECEI), komisję bankową oraz Autorité des Marchés Financiers (AMF).

Cała giełda Euronext ma ogromne rozmiary. Dzięki konsolidacji niezależnych rynków europejskich w jeden uniwersalny rynek, Euronext stał się światowym liderem w handlu. Od listopada 2014 r. była czwartą co do wielkości giełdą na świecie z kapitalizacją rynkową na poziomie 3,5 bln USD.

Operacje

Giełda francuska jest operatorem giełdy kontraktów terminowych MATIF, na której odbywa się obrót kontraktami terminowymi i opcjami na produkty i towary stopy procentowej oraz kontraktami terminowymi i opcjami na akcje i indeksy MONEP. Wszystkie produkty są przedmiotem handlu elektronicznego w systemie KBN przyjętym przez wszystkich członków Euronext. Transakcje są rozliczane za pośrednictwem LCH.Clearnet. Rozliczenie gotówkowe jest T+2.[2] Godziny handlu to 9:00-17:30 CET, od poniedziałku do piątku.

Historia giełdy we Francji

Powstanie nowego Paris Bourse na początku XIX wieku oznacza początek nowoczesnej ery rynków finansowych we Francji. Choć widoczne były podobieństwa do starego, monopolistycznego rynku paryskiego, nowy Paryż Bourse był uważany za miejsce „publiczne”, w którym można było prowadzić handel papierami wartościowymi[6]. Jego powstanie nie zapewniało Francuzom nieskrępowanego wolnego handlu, lecz stanowiło ruch reformy finansowej zachodzący w tym regionie.

Domem paryskiego Bourse był wielki obiekt o nazwie Palais Brongniart. Został on ukończony w 1826 r. i mieścił otwarty system handlu prowadzony w ramach wymiany przez następne 150 lat.

Lata 80. były dla Paris Bourse okresem systemowych reform. Próbując odzyskać biznes utracony na rzecz londyńskiej giełdy, Paris Bourse zintegrował komputerowe systemy transakcyjne z operacjami handlowymi prowadzonymi na giełdzie. Do 1989 r. metoda handlu otwartego, która przez setki lat definiowała handel na paryskim parkiecie, pozostawała jedynie w ograniczonym zakresie.[8] Do 1998 r. giełda stała się rynkiem w pełni elektronicznym.

W 1999 r. cztery główne instytucje finansowe Francji połączyłysię i przeszły kompleksową restrukturyzację. SBF, MATIF SA, MONEP SA i Société du Nouveau Marché połączyły się w jedną nową spółkę, „Paris Bourse SBF SA”. W ramach tej nowej formacji działalność handlowa w zakresie akcji, obligacji, instrumentów pochodnych i towarów była dostępna z jednej giełdy.

Rok 2000 był oficjalnym końcem Paris Bourse jako niezależnego rynku finansowego. Nowo utworzony Paris Bourse SBF SA połączył się z giełdami z Amsterdamu i Brukseli, tworząc pierwszą w historii ogólnoeuropejską giełdę, ostatecznie nazwaną Euronext N.V.

Euronext zapewnił inwestorom w pełni zintegrowane elektroniczne opcje handlowe i oferował dostęp do rynków akcji, instrumentów dłużnych, pochodnych i towarowych. W 2007 r. giełda Euronext połączyła się z giełdą nowojorską, tworząc tym samym podmiot „NYSE Euronext”. Fuzja ta została uznana za sposób na stworzenie „prawdziwie globalnego rynku” i promowanie międzynarodowego handlu akcjami, instrumentami dłużnymi i pochodnymi.[12]