Bernard Madoff (zdrobniale. Bernie Madoff), w całości Bernard Lawrence Madoff, (ur. 29 kwietnia 1938 r. w Queens, Nowy Jork, USA), amerykański menedżer inwestycji w fundusze hedgingowe i były przewodniczący giełdy NASDAQ (National Association of Securities Dealers Automated Quotations). Najbardziej znany był z największego w historii operacyjnej systemu Ponziego (piramida finansowa), oszustwa finansowego, w którym pierwsi inwestorzy spłacani są pieniędzmi pozyskanymi od późniejszych inwestorów, a nie z rzeczywistych dochodów z inwestycji.
Bernard Madoff dorastał w głównie żydowskiej dzielnicy Laurelton w Queens w Nowym Jorku. Po spędzeniu pierwszego roku studiów na Uniwersytecie w Alabamie, uzyskał dyplom (1960) z nauk politycznych na Uniwersytecie Hofstra w Hempstead w Nowym Jorku. Studiował krótko prawo w Brooklyn Law School, zanim założył (1960) Bernard L. Madoff Investment Securities z żoną Ruth, która pracowała na Wall Street po uzyskaniu dyplomu z psychologii w Queens College, City University of New York. Specjalnością Madoffa były tzw. akcje groszowe – bardzo tanie akcje, które były przedmiotem obrotu na rynku pozagiełdowym (OTC), poprzednika giełdy NASDAQ. Madoff pracował jako dyrektor NASDAQ przez trzy jednoroczne kadencje.
Madoff pielęgnował bliskie przyjaźnie z zamożnymi, wpływowymi biznesmenami w Nowym Jorku i Palm Beach na Florydzie, podpisywał je jako inwestorzy, wypłacał im atrakcyjne zyski i wykorzystywał ich pozytywne rekomendacje, aby przyciągnąć więcej inwestorów. Swoją reputację wypalił również poprzez rozwijanie relacji z finansowymi regulatorami. Wykorzystał atmosferę ekskluzywności, aby przyciągnąć poważnych, zarabiających pieniądze inwestorów; nie wszyscy zostali przyjęci do jego funduszy, a przyjęcie jako inwestora Madoffa stało się oznaką prestiżu. Śledczy pozowali później, że piramida Madoffa, czyli program Ponziego, powstała na początku lat 80. W miarę jak coraz więcej inwestorów przyłączało się do niego, ich pieniądze były wykorzystywane do finansowania wypłat dla istniejących inwestorów – a także do uiszczania opłat na rzecz firmy Madoffa oraz, rzekomo, jego rodziny i przyjaciół.
Niektóre sceptyczne osoby doszły do wniosku, że jego obiecane zyski z inwestycji (10 procent rocznie, zarówno na rynkach wzrostowych, jak i spadkowych) nie są wiarygodne i zakwestionowały fakt, że audytor firmy jest małym sklepikarzem zatrudniającym niewielu pracowników. W 2001 r. magazyn finansowy Barron opublikował artykuł, który podawał w wątpliwość uczciwość Madoffa, a analityk finansowy Harry Markopolos wielokrotnie przedstawiał Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) dowody, w szczególności szczegółowe dochodzenie „The World’s Largest Hedge Fund Is a Fraud”, w 2005 roku. Mimo to SEC nie podjęła żadnych działań przeciwko Madoffowi; duże firmy księgowe, takie jak PricewaterhouseCoopers, KPMG i BDO Seidman, nie zgłosiły żadnych oznak nieprawidłowości w swoich przeglądach finansowych, a bank JPMorgan Chase zignorował możliwe oznaki prania pieniędzy na wielomilionowym rachunku bankowym Madoffa. W rzeczywistości konto Chase’a zostało wykorzystane do przekazania środków do londyńskiej spółki Madoff Securities International Ltd., która, jak niektórzy twierdzą, istniała wyłącznie w celu przekazania pozorów inwestowania w brytyjskie i inne europejskie papiery wartościowe. Nikt nie wiedział, że rzekome transakcje nie miały miejsca, ponieważ jako makler–dealer firma Madoffa miała prawo księgować swoje własne transakcje. Podobno pracownicy Madoffa zostali poinstruowani, by generować fałszywe zapisy transakcji i fałszywe miesięczne oświadczenia inwestorów.
Długowieczność systemu była możliwa głównie dzięki funduszom zarządzającym „feeder funds”, które gromadziły środki od innych inwestorów, przelewały zebrane inwestycje do Madoff Securities w celu zarządzania, a tym samym zarabiały opłaty w milionach dolarów; inwestorzy indywidualni często nie mieli pojęcia, że ich pieniądze zostały powierzone Madoffowi. Kiedy działalność Madoffa załamała się w grudniu 2008 r. w obliczu światowego kryzysu gospodarczego, podobno przyznał członkom swojej rodziny rozmiary tego oszustwa. Fundusze zasilające załamały się, a o stratach informowały takie międzynarodowe banki jak Banco Santander z Hiszpanii, BNP Paribas we Francji i brytyjski HSBC, często z powodu ogromnych pożyczek udzielanych inwestorom, którzy zostali zmieceni i nie byli w stanie spłacić długu.
W marcu 2009 roku Madoff przyznał się do popełnienia oszustwa, prania brudnych pieniędzy i innych przestępstw. Księgowy Madoffa, David G. Friehling, został również oskarżony w marcu o oszustwa związane z papierami wartościowymi; później ujawniono, że nie wiedział on o programie Ponziego, a po współpracy z prokuratorami Friehling ostatecznie nie odsiedział kary więzienia. Tysiące osób i liczne fundacje charytatywne, które zainwestowały z Madoffem, bezpośrednio lub pośrednio poprzez fundusze zasilające, spędziły w ten sposób pierwsze miesiące 2009 roku, oceniając swoje często ogromne straty finansowe. Amerykańscy federalni śledczy nadal ścigali podejrzanych, w tym kilku innych członków rodziny Madoffa. Szacowane straty wahały się od 50 do 65 miliardów dolarów, ale śledczy przyznali, że odnalezienie brakujących funduszy może okazać się niemożliwe. W czerwcu 2009 r. sędzia federalny Denny Chin wydał Madoffowi maksymalny wyrok 150 lat więzienia.
