Marka niemiecka (Deutsche Mark) – jednostka walutowa w Niemczech od 1873 r. Pierwsza marka została podzielona na 100 fenigów. Zastąpiony przez euro w dniu 1 stycznia 2002 r. (po kursie wymiany 1,95583 marek za 1 euro).
Waluta Niemiec i jej historia
Naród niemiecki, pochodzący z wielu plemion germańskich, ma problem z ustaleniem, który z nich jest jego najstarszym przodkiem, ponieważ w XIII wieku naród niemiecki nie był w stanie ustalić, który z nich był jego najstarszym przodkiem. Imperium Rzymskie Narodu Niemieckiego obejmowało tereny dzisiejszej Belgii, Holandii, Austrii i części Szwajcarii.
Niemcy prowadzili ożywiony handel z Rzymianami poprzez koczowniczych kupców. Na targowiskach granicznych wymieniali się bursztynem, skórą, zbożem i niewolnikami, których liczba rosła w wyniku nasilających się wojen międzyplemiennych. W zamian otrzymywali ceramikę, brąz, srebro, szkło, zbroję lub monety.
Rozwój gospodarki feudalnej w XI wieku spowodował, że koloniści osiedlali się na terenach leśnych i podmokłych. W zależności od wielkości gospodarstwa zobowiązani byli płacić daninę lub pieniądze. Specyficznym świadectwem, trwającym przez kilka wieków średniowiecza, był hołd zebrany od chłopa przy zmianie właściciela tzw. Opierał się on na fakcie, że spadkobierca zmarłego chłopa, pragnącego otrzymać spadek, musiał zaoferować Państwu najlepszą sztukę bydła i zapłacić tak zwane Laudemium, które stanowi od 10 do 30 procent wartości nieruchomości.
Począwszy od X wieku, w Niemczech, biskupstwa, powiaty, opactwa, a później miasteczka i miasta biły własne monety na podstawie przywilejów uzyskanych w różnym stopniu od króla lub cesarza, lub od własnego nadania. Biskupi niemieccy z prawem bicia monet emitowanych przez cesarzy niemieckich wybili je dla swoich diecezji i dla nowo przyłączonych prowincji arcybiskupstwa, gdy tylko Słowianie przyjęli wiarę chrześcijańską. Monety zostały wybite dla Słowian z oddzielnym mennicą. Monety z XI wieku często zawierają napisy z błędami i zanikającymi literami. Nieścisłość wynikała z analfabetyzmu grawerów, złych znaczków, a częściowo z przeznaczenia dla krajów lub plemion niezaznajomionych z jakością monet i literatury. Znaczne rozdrobnienie emitentów na monetach średniowiecznych spowodowało pojawienie się na nich godła, patrona, symbolu i ogromnej liczby nazw miejscowości.
Oprócz emblematów lokalnych mistrzów, monety posiadały dwugłowy orzeł, symbol suwerenności cesarskiej. Monarchowie i książęta, w celu uzyskania jak największych korzyści z bicia monet w Saksonii, stosowali zasadę bicia monet przynajmniej raz w roku. Mieszkaniec zobowiązany był dostarczyć do mennicy monety, za które otrzymał monety o niższej jakości srebra, pod karą 12% wartości monety. Prawo saskie i szwabskie zezwalało na emisję nowych monet tylko przy okazji przystąpienia nowego monarchy. Miasta Augsburg i Freiburg zgodziły się wymieniać monety co cztery lata. W celu ochrony wartości pieniądza utworzono unię wyborców z państw i miast Nadrenii, a gilder złota z Nadrenii został utworzony wspólną monetą. Około 1130 r. w rejonie Marszu Miśniowego między Łabą a solą w Magdeburgu wybito pierwsze brakteaty, jednostronne monety w formie cienkiego arkusza.
Fakt, że prawa te zostały naruszone, został początkowo zakwalifikowany jako zbrodnie powszechne, takie jak gwałt, morderstwo i podpalenie. Z czasem fałszerstwo zostało uznane za najpoważniejsze przestępstwo przeciwko prawu państwa.
Moneta Niemiec z IX i X wieku miała magiczne znaczenie. Służyła jako środek symbolizujący akt wyzwolenia niewolnika. Władca wziął monetę do ręki i wyrzucił ją przez lewe ramię, dając znak zrzeczenia się praw własności niewolnika.
Oprócz germańskiej nazwy waluty denara, która pojawia się w krajach niemieckich, istnieje moneta zwana fenig. Pochodzenie nazwy fenig nie jest jasne. Przyjmuje się, że fenig pochodzi od łacińskiego pondus (waga) lub od germańskiego pfanne (patelnia). W Niemczech środkiem płatniczym w sensie ekonomicznym było złoto – Geld. Osobną grupą w średniowieczu są nazwy związane z kolorem monety, co świadczy o jej jakości. Monety zwane „białymi” pojawiły się w Niemczech w drugiej połowie XIV wieku. Aby zamaskować fałszerstwa w Europie Łacińskiej, w tym w Niemczech, praktykowano zwyczaj tzw. „wybielania monet”, polegający na pieczeniu i gotowaniu w przygotowanych roztworach, powodując utlenianie zewnętrznej warstwy miedzi i w rezultacie uzyskanie koloru srebrnego. Do 1871 r. istniało osiem głównych odrębnych państw niemieckich. Uchwały Sejmu w Ratyzbonie z 1803 r., dotyczące głównie Niemiec Zachodnich, doprowadziły do likwidacji 112 państw Rzeszy (małych państw). W 1871 r. siedem systemów walutowych zastąpiono marką, a w 1875 r. przekształcony z Banku Pruskiego Centralny Bank Rzeszy – Reichsbank został zastąpiony przez 33 banki emisyjne i uzyskał wyłączne prawo do emisji banknotów.
Mark jest germańską jednostką wagi metali szlachetnych (germańska – merk, niemiecka – marka, po łacinie – marzec – grzywna) wymienianą w starych źródłach od drugiej połowy IX wieku, podzieloną na 8 uncji – öre, co odpowiada 2/3 funta rzymskiego.
W wyniku wojny z Francją w 1870 roku Niemcy otrzymały 5 miliardów franków w złocie jako wkład, co pomogło wprowadzić złoty standard w kraju. W 1909 roku. Bank Rzeszy (Reichsbank), chcąc ograniczyć ilość złota w swoich rozliczeniach, postanowił uznać 20 marek w banknotach za prawny środek płatniczy. Do pierwszej wojny światowej marka ta była jedną z najsilniejszych walut. W wyniku I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. marka ta była prawnym środkiem płatniczym. Niemcy przestały wymieniać banknoty na złoto. Po wojnie marka straciła 50% swojej wartości, a w listopadzie 1923 roku. Wartość 1 dolara amerykańskiego wynosiła 4,2 biliona marek. Dawne kolonie niemieckie, z wyjątkiem niemieckiej Afryki Wschodniej w Togo, na Oceanie Spokojnym (Samoa, Wyspy Marszałka, Nowa Gwinea z Archipelagiem Bismarcka i kilka wysp Salomona oraz Karolina, Palan i Wyspy Mariana) posiadały papierowe marki Rzeszy. Były też pieniądze zastępcze emitowane przez kupców, firmy plantacyjne i jednostki wojskowe. W 1914 r. Australijczycy płacili poddającym się niemieckim wolontariuszom z Afryki Wschodniej i Południowo-Zachodniej, aby płacić im pensje w prymitywnych bonach skarbowych.
Ze względu na krytyczną sytuację gospodarczą Niemiec po pierwszej wojnie światowej i konieczność spłaty długów prezes Banku Rzeszy Rudolph von Havenstein postanowił codziennie drukować 46 miliardów marek nowych banknotów.
W listopadzie 1923 r. 1 marka złota osiągnęła wartość 1 biliona marek papieru.
15 listopada 1923 r. rząd niemiecki zastąpił starą markę papieru marką Reich (marka annuity), co przyczyniło się do całkowitego zatrzymania inflacji. Kiedy w 1915 r. wojska niemieckie zajęły Królestwo Kongresowe, mennica Witemberska w Stuttgarcie wybiła w latach 1917-1918 małe żelazne monety o nominałach dla proklamowanego Królestwa Polskiego: 1, 5, 10 i 20 fenigów z polskimi napisami, polskim orłem i znakiem mennicy. Brak monet w obiegu w latach 1914-1923 spowodował pojawienie się w Niemczech monety zastępczej i monety zastępczej zwanej voucherem. Emisją bonów i monet urzędowych zajmowały się fundusze pożyczkowe, sędziowie, władze miejskie i transport publiczny. Monety były okrągłe, o kształcie wielokąta, z otworem w środku. Okres ważności emisji bonu trwał od kilku miesięcy do kilku lat. Monety miały dłuższą ważność.
W lipcu 1931 roku Niemcy wprowadziły nadzór nad obrotem walutowym. Obywatel niemiecki nie mógł kupować waluty obcej bez zezwolenia, tylko państwo posiadało i planowało handlować ich wartościami. Wszystkie należności zagraniczne w Niemczech zostały zamrożone.
17 marca 1933 roku Hjalmar Schacht został mianowany prezesem Banku Rzeszy, który sprawował do stycznia 1943 roku. (z przerwą od sierpnia 1937 r. do stycznia 1939 r.). Reichsbank nadzorował wszystkie transakcje, scentralizował roszczenia zagraniczne i zajmował waluty obce. Państwo groziło karą śmierci każdemu, kto eksportował majątek lub kapitał za granicę. Uważano, że o wartości pieniądza decyduje państwo. Tak ukształtowana marka mogła sfinansować wojnę. Po II wojnie światowej Schacht zatrudnił się jako doradca finansowy w Indonezji, Iranie, Egipcie, napisał publikacje na tematy finansowe i założył prywatny bank pod swoim nazwiskiem.
Banknoty Rzeszy niemieckiej zawierały swastykę, ornament w kształcie krzyża równoramiennego z rozbitymi ramionami, który był emblematem partii NSDAP (1933-1945 – symbol III Rzeszy). Obecnie Niemcy chcą, aby produkcja i ekspozycja symbolu swastyki została uznana za przestępstwo. Indianie mieszkający w Europie są oburzeni tą ideą. Dla nich swastyka była przez tysiące lat symbolem pokoju, zanim naziści jej użyli.
Nietypowym systemem handlu towarami w nazistowskich Niemczech był system importu Akimarku – opłacany w „zablokowanych markach” poprzez specjalne konta otwarte w Banku Rzeszy. Dostawca zagraniczny nie otrzymał zapłaty w walucie obcej, lecz przyznanie wystarczającej liczby zablokowanych marek, które można było wykorzystać jedynie do zakupu niemieckich towarów lub przekazania ich innemu importerowi. Angielscy importerzy towarów niemieckich płacili za nie walutą złota swoim kontrahentom, lecz walutą złota Bankowi Rzeszy, który płacił eksporterom krajowym równowartość marek.
Po II wojnie światowej władze okupacyjne pozostawiły na kartach istniejący system dóbr konsumpcyjnych. Produkty żywnościowe, odzież, bielizna, obuwie i materiały do produkcji przemysłowej zostały włączone do systemu dystrybucji. Znaczący niedobór towarów i nadmiar pieniądza spowodował powtórną wymianę towarów w Niemczech. Papierosy stały się drugą jednostką przeliczeniową, po niewielkiej wartości pieniądza. Władze okupacyjne Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji, świadome złej sytuacji gospodarczej, przeprowadziły 20 czerwca 1948 roku reformę walutową.
21 czerwca 1948 r. oficjalną jednostką monetarną w trzech zachodnich sektorach była marka niemiecka, która została podzielona na 100 fenigów. Banknoty drukowano w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Niemiecki Bank Federalny (DBB) – Centralny Bank Emisji Niemiec Zachodnich z siedzibą we Frankfurcie nad Menem, założony 26 lipca 1957 r., był następcą Banku Niemieckich Krajów Związkowych utworzonego w wyniku reformy walutowej z dnia 1 marca 1948 r. Przyznano mu wyłączne prawo do emisji banknotów i podejmowania decyzji w zakresie polityki pieniężnej państwa. Do jego kompetencji należało również Berlin Zachodni, a od 1 lipca 1990 r. obszar byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Berlina Wschodniego. Bank posiada 9 oddziałów lokalnych i 52 jednostki operacyjne. Niemiecki Bank Federalny przejął 2 stycznia 1960 r. banknoty niemieckich krajów związkowych. Banknoty wyemitowane w obiegu w dniu 2 stycznia 1980 r. nieznacznie różniły się od poprzednich. Oprócz daty, podpisów i szczególnej kary umownej (ciężkie uwięzienie na banknotach z 1960 r. zostało zniesione w drodze reformy prawa karnego), od 1990 r. bezpieczeństwo papieru poprzez wprowadzenie włókien i fluorescencji zostało zmienione z punktu widzenia nieznacznego fałszerstwa. Ponadto w celu poprawy obiegu wyemitowano banknot o nominale 200 marek. Najważniejsza zmiana ustawy z 1957 r. została wprowadzona w 1997 r. w wyniku dostosowania do wymogów Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC). Wraz z przyjęciem euro jako prawnego środka płatniczego w danym kraju, Bundesbank uczestniczy obecnie w kształtowaniu i wdrażaniu polityki pieniężnej państw członkowskich strefy euro. Obecnie niemieckie banknoty i monety są akceptowane do wymiany bez ograniczeń czasowych i czasowych we wszystkich jednostkach Deutsche Bundesbank.
