Korona norweska – NOK (norw. Krone) jest oficjalną walutą w Norwegii. Korona jako taka obowiązuje w tym kraju od czasów Skandynawskiej Unii Monetarnej ze Szwecją i Danią. 1 korona dzieli się na 100 øre.
Aktualny kurs korony norweskiej (NOK/PLN)
Obserwuj kurs korony norweskiej na wykresie i oceniaj aktualne trendy. Wykres NOK aktualizuje się w czasie rzeczywistym
Wykres i notowania korony norweskiej NOK PLN
Prognozy i analiza NOK
Korona norweska jest oficjalną walutą, jednostką monetarną w Norwegii. W języku norweskim nazywa się ją krone, a w liczbie mnogiej – „kroner”. W kodzie ISO4217 waluta norweska jest określona przez międzynarodowy skrót, którym jest NOK. W ten sposób pojawia się on w kursach wymiany walut i w bankach lub kantorach internetowych jest podawany kurs korony norweskiej.
Waluta Norwegii
Notowania korony norweskiej NOK
Notowania korony norweskiej są ściśle powiązane z ceną ropy. Najpopularniejsze pary walut wybrane przez inwestorów to: USDNOK i EURNOK. Mają wystarczającą płynność, co oznacza, że możemy łatwo otworzyć pozycję kupna lub sprzedaży, a następnie możemy ją opuścić w dowolnym momencie na rynku.
Z artykułu dowiesz się m.in.:
- czym charakteryzuje się korona norweska
- dlaczego notowania NOK są zależne od kursu ropy
- jak wygląda trading na walucie NOK
Walutą pochodzącą z krajów skandynawskich jest korona norweska. Podobnie jak szwedzka waluta, wprowadzono ją także w latach 70. XIX wieku. Było to wynikiem przystąpienia Norwegów do Skandynawskiej Unii Walutowej. Symbolem norweskiej waluty w formacie międzynarodowym jest NOK. USD, PLN, EUR to skróty innych popularnych walut, w których korona tworzy tzw. Pary walutowe.
Korona norweska – notowania na platformie
Najpopularniejsze pary walut wybrane przez inwestorów to: USDNOK i EURNOK. Jest na nich wystarczająca płynność, co oznacza, że możemy łatwo otworzyć pozycję kupna lub sprzedaży, a następnie możemy ją zamknąć w dowolnym momencie na rynku.
Jeśli otworzymy długą pozycję na USDNOK, oznacza to, że kupujemy dolary amerykańskie za koronę norweską. W przypadku, gdyby wpis był odwrotny – NOKUSD – wówczas interpretacja transakcji „długa” powinna być całkowicie odwrotna. Każda transakcja na rynku walutowym, w szczególności kontrakty CFD, jest lewarowana. Oznacza to, że nie musisz mieć pełnej wartości nominalnej transakcji na swoim koncie. Wszystko, czego potrzebujesz to kilka lub kilka procent pełnej wartości. Oznacza to, że broker będzie wymagał marży w ramach transakcji. Ściśle mówiąc, depozyt określa, ile PLN musisz mieć na pozycję. Kwota depozytu jest obliczana zgodnie z aktualnym norweskim kursem walutowym.
Korona norweska – aktualny kurs waluty
Jeśli handlujemy z krajem skandynawskim, to krone norweskie powinny znajdować się w naszym kręgu zainteresowań. Kurs wymiany, wykres walutowy w stosunku do PLN – te elementy należy sprawdzać codziennie. A dokładniej – monitoruj przeliczenie NOK na PLN, czyli ile złotych polskich zapłacimy za jedną koronę. Aby zmniejszyć ryzyko kursowe, możemy skorzystać z kontraktów forward. Efektem takich działań będą:
NOK / PLN – kurs pary walut zostanie na chwilę ustalony, dzięki czemu wiemy, ile zapłacimy za koronę norweską, np. przez 3 miesiące.
Niestety, jeśli korona norweska osłabnie w stosunku do PLN, nie skorzystamy z niej, ponieważ obowiązujący dla nas kurs walutowy będzie obowiązywał w momencie zakupu kontraktu.
Jeśli jednak inwestujesz na rynku walutowym za pośrednictwem kontraktów CFD, na pewno zainteresują Cię czynniki, które mogą mieć wpływ na wartość korony norweskiej w stosunku do USD lub EURO. Jeśli zdecydujesz się spekulować na temat tych par walutowych, nie możesz zignorować decyzji Centralnego Banku Norwegii. Jest to niezależna instytucja, która decyduje o kształcie polityki pieniężnej. Zapewnia stabilność cen i wykorzystuje narzędzie w postaci stóp procentowych. Ważne jest również, abyśmy byli czujni i obserwowali odczyty inflacji z tego kraju, a także inne dane makroekonomiczne pokazujące stan norweskiej gospodarki.
Korona norweska – kurs, wykres ropy naftowej
Norwegia jest bogatym krajem. Wynika to głównie z bogatych źródeł energii, które znajdują się w Morzu Północnym. Cała gospodarka tego kraju jest silnie uzależniona od eksportu ropy naftowej i gazu ziemnego. Właśnie dlatego korona norweska – notowania tej waluty są tak silnie powiązane z ceną ropy. Istnieje silna korelacja między tymi dwoma aktywami na rynku. Krótko mówiąc, wzrost cen czarnego złota powoduje, że korona docenia i vice versa. Spadki cen ropy są często przyczyną spadku wartości norweskiej waluty. Norweski szelf kontynentalny jest szczególnie ważny dla gospodarki tego skandynawskiego kraju. Potencjał zasobów wciąż znajduje się w nierozpoznanych złożach na Morzu Barentsa.
Historia korony norweskiej NOK
Korona została wprowadzona w 1875 r., Zastępując norweskiego speciedaler / spesidaler w tempie 4 koron = 1 speciedaler. W ten sposób Norwegia przystąpiła do Skandynawskiej Unii Walutowej , która została utworzona w 1873 r. Unia przetrwała do 1914 r. Po jej rozwiązaniu Dania, Norwegia i Szwecja postanowiły zachować nazwy swoich odpowiednich i od tego czasu osobne waluty.
W ramach Skandynawskiej Unii Walutowej korona była na złotym standardzie 2480 koron = 1 kilogram czystego złota (1 korona = 403,226 miligrama złota). Ten standard złota została przywrócony pomiędzy 1916 i 1920, a następnie w 1928. Ten standar zawieszono w 1931 kiedy stosunek korno do zotał ustalony nabrytyjskiego funta 19,9 koron = 1 funt(poprzednia stawka wynosiła 18,16 koron = 1 funt). W 1939 r. Norwegia tymczasowo związała koronę z dolarem amerykańskim w wysokości 4,4 koron = 1 dolar.iemniej jednak Norwegia nadal utrzymywała rezerwy złota Królestwa .
Podczas okupacji niemieckiej (1940–1945) podczas II wojny światowej koronę początkowo związano z Reichsmarkem w wysokości 1 korona = 0,6 Reichsmark, później zmniejszono do 0,57. Po wojnie ustalono stawkę 20 koron = 1 funt (4,963 koron = 1 dolar amerykański). Kurs do funta został utrzymany w 1949 r., kiedy funt zdewaluował się względem dolara amerykańskiego, co doprowadziło do stopy 7,142 koron = 1 dolara amerykańskiego. W grudniu 1992 r. Centralny Bank Norwegii porzucił stały kurs walutowy na rzecz płynnego kursu walutowego z powodu silnych spekulacji w stosunku do norweskiej waluty na początku lat 90., które straciły bank centralny o wartości około dwóch miliardów koron w obronnych zakupach NOK poprzez wykorzystanie rezerw walutowych przez stosunkowo krótki okres.
Używanie korony norweskiej
Korona norweska (NOK) używana jest w Norwegii, w tym na wyspie Svalbard . Jest również nieformalnie akceptowana w wielu sklepach w Szwecji i Finlandii, które znajdują się w pobliżu granicy z Norwegią, a także w niektórych sklepach w duńskich portach promowych Hirtshals i Frederikshavn . Norwegowie wydali 14,1 mld NOK na zakupy graniczne w 2015 r. W porównaniu do 10,5 mld NOK wydanych w 2010 r. Zakupy zagraniczne są dość powszechną praktyką wśród Norwegów, choć rzadko odbywa się to pod wpływem impulsu. Pieniądze wydawane są głównie na artykuły spożywcze, alkohol i tytoń, w takiej kolejności, zwykle w dużych ilościach lub w dużych ilościach. Wynika to ze znacznie wyższych podatków i opłat od tytoniu i alkoholu zakupionych na rynku krajowym w Norwegii.
Korona została wprowadzona w 1875 r., Zastępując norweskiego speciedaler / spesidaler w tempie 4 koron = 1 speciedaler. W ten sposób Norwegia przystąpiła do Skandynawskiej Unii Walutowej , która została utworzona w 1873 r. Unia przetrwała do 1914 r. Po jej rozwiązaniu Dania, Norwegia i Szwecja postanowiły zachować nazwy swoich odpowiednich i od tego czasu osobne waluty.
W ramach Skandynawskiej Unii Walutowej korona była na złotym standardzie 2480 koron = 1 kilogram czystego złota (1 korona = 403,226 miligrama złota). Ten standard złota została przywrócony pomiędzy 1916 i 1920, a następnie w 1928. Ten standar zawieszono w 1931 kiedy stosunek korno do zotał ustalony nabrytyjskiego funta 19,9 koron = 1 funt(poprzednia stawka wynosiła 18,16 koron = 1 funt). W 1939 r. Norwegia tymczasowo związała koronę z dolarem amerykańskim w wysokości 4,4 koron = 1 dolar.iemniej jednak Norwegia nadal utrzymywała rezerwy złota Królestwa .
Podczas okupacji niemieckiej (1940–1945) podczas II wojny światowej koronę początkowo związano z Reichsmarkem w wysokości 1 korona = 0,6 Reichsmark, później zmniejszono do 0,57. Po wojnie ustalono stawkę 20 koron = 1 funt (4,963 koron = 1 dolar amerykański). Kurs do funta został utrzymany w 1949 r., kiedy funt zdewaluował się względem dolara amerykańskiego, co doprowadziło do stopy 7,142 koron = 1 dolara amerykańskiego. W grudniu 1992 r. Centralny Bank Norwegii porzucił stały kurs walutowy na rzecz płynnego kursu walutowego z powodu silnych spekulacji w stosunku do norweskiej waluty na początku lat 90., które straciły bank centralny o wartości około dwóch miliardów koron w obronnych zakupach NOK poprzez wykorzystanie rezerw walutowych przez stosunkowo krótki okres.
