Lend-lease, system, za pomocą którego Stany Zjednoczone pomagały swoim sojusznikom z II wojny światowej z materiałami wojennymi, takimi jak amunicja, czołgi, samoloty i ciężarówki oraz z żywnością i innymi surowcami. Pres. Franklin D. Roosevelt zobowiązał Stany Zjednoczone w czerwcu 1940 r. do udzielenia istotnej pomocy przeciwnikom faszyzmu, ale zgodnie z obowiązującym prawem USA Zjednoczone Królestwo musiało płacić za rosnące zakupy broni ze Stanów Zjednoczonych gotówką, popularnie znaną jako cash and carry. Latem 1940 r. nowy premier Wielkiej Brytanii, Winston Churchill, ostrzegał, że jego kraj nie może już dłużej płacić gotówką za materiały wojenne.
Aby zaradzić tej sytuacji, Roosevelt 8 grudnia 1940 r. zaproponował koncepcję lend-lease, a Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił w marcu 1941 r. ustawę o lend-lease. Ustawa ta dała prezydentowi prawo do pomocy każdemu narodowi, którego obrona uważała za niezbędną dla Stanów Zjednoczonych i do przyjęcia zwrotu „w naturze lub własności, lub jakiejkolwiek innej bezpośredniej lub pośredniej korzyści, którą prezydent uzna za zadowalającą”. Chociaż zezwolenie na lend-lease zostało wydane głównie w celu pomocy Wielkiej Brytanii, w kwietniu zostało ono rozszerzone na Chiny, a we wrześniu na Związek Radziecki. Głównymi beneficjentami pomocy były kraje Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (około 63%) i Związku Radzieckiego (około 22%), choć do końca wojny ponad 40 krajów otrzymało pomoc w formie lend-lease. Duża część tej pomocy, o wartości 49,1 mld dolarów, była bezpośrednim darem. Część kosztów programu wypożyczania została zrekompensowana przez tzw. odwrotne wypożyczenie, w ramach którego kraje alianckie przekazały żołnierzom amerykańskim stacjonującym za granicą pomoc o wartości około 8 miliardów dolarów amerykańskich.
