Unia Kredytowa, spółdzielnia kredytowa utworzona przez zorganizowaną grupę osób posiadających pewne wspólne więzi, które w efekcie wspólnie oszczędzają swoje pieniądze i udzielają sobie nawzajem tanich pożyczek. Pożyczki te są zazwyczaj krótkoterminowymi pożyczkami konsumpcyjnymi, głównie na samochody, potrzeby gospodarstw domowych, długi medyczne i w nagłych wypadkach. W krajach słabiej rozwiniętych pożyczki te są szczególnie ważne, stanowiąc jedyne źródło kredytów dla wielu osób, i są wykorzystywane przede wszystkim na produkcję rolną i drobną przedsiębiorczość. Unie kredytowe na ogół działają pod rządowym statutem i nadzorem. Na dorocznych zebraniach członkowie wybierają dyrektorów, komitet kredytowy i komitet nadzorczy.
Ruch unii kredytowych wywodzi się ze stowarzyszeń założonych w połowie XIX wieku przez Friedricha Wilhelma Raiffeisena w Niemczech i Luigiego Luzzattiego we Włoszech. Pierwsza unia kredytowa w Ameryce Północnej została zorganizowana w 1900 roku w Lévis w Quebecu przez Alfonsa Desjardinsa, reportera legislacyjnego, którego praca ostrzegała go przed trudnościami powodowanymi przez lichwę. Desjardins pomógł również zorganizować pierwszą unię kredytową w Stanach Zjednoczonych w Manchesterze, New Hampshire, w 1909 roku. W tym samym roku Massachusetts przyjęło pierwsze prawo stanowe uznające unie kredytowe. Badanie przeprowadzone przez komisarza banku Pierre’a Jaya oraz silne wsparcie Desjardins’a i Edwarda A. Filene’a, bostońskiego kupca, ułatwiło uchwalenie tego prawa. W 1921 roku, aby przyspieszyć rozwój amerykańskiej unii kredytowej, Filene założył i sfinansował Krajowe Biuro Rozszerzenia Unii Kredytowych.
W 1934 roku Związek Krajowy Unii Kredytowych (Credit Union National Association – CUNA), federacja lig unii kredytowych, został założony przez same unie kredytowe, aby przejąć pracę biura. Inna organizacja, World Council of Credit Unions, Inc., reprezentuje unie kredytowe na całym świecie.
