Wycena warunkowa, oparta na badaniu metoda określania wartości ekonomicznej zasobu nierynkowego. Stosuje się ją do oszacowania wartości zasobów i towarów, którymi zwykle nie handluje się na rynkach gospodarczych. Najczęściej odnosi się do zasobów naturalnych i środowiskowych.
Wycena warunkowa jest wykorzystywana do oceny zasobów, dóbr i usług środowiskowych. Agencje rządowe stosują technikę szacowania wartości użytkowych i niewykorzystanych zasobów środowiska, które nadzorują i zarządzają oraz podejmują decyzje dotyczące polityki środowiskowej, procesów sądowych i oceny szkód (patrz również prawo ochrony środowiska). Na przykład, rząd Stanów Zjednoczonych zastosował metodologię szacowania szkód w środowisku naturalnym w wyniku wycieku ropy naftowej Exxon Valdez na Alasce w 1989 roku. Przedsiębiorstwa stosują tę technikę również do szacowania wartości kosztów i korzyści dla projektów związanych z ochroną środowiska.
Metody badania wartości warunkowej (Contingent Valuation Surveys)
Do wyboru respondentów i opracowania kwestionariuszy ankietowych stosuje się różne metody. Wybór respondentów zależy od uznania administratora ankiety. Respondenci są zawsze indywidualni, a wielkość próby może być różna. Ponadto, respondenci mogą być wybierani losowo lub za pomocą innych metod, takich jak specyfikacje geograficzne lub segmentacja bazy danych.
Pytania ankietowe są oparte na hipotetycznych scenariuszach. Respondenci są proszeni o oszacowanie, ile byliby skłonni zapłacić za utrzymanie, poprawę, utrzymanie, ochronę lub naprawę zasobów naturalnych i środowiskowych. Na przykład, jeśli rząd USA chciałby ustalić wartość kosztów i korzyści przyszłego projektu Biura Rekultywacji Departamentu Spraw Wewnętrznych mającego na celu naprawę magazynów wody, mógłby użyć wyceny warunkowej, aby odpowiedzieć na pytanie, jaki byłby koszt środowiskowy tego projektu, gdyby zapewniał on zaopatrzenie w wodę pobliskich miast i gospodarstw, ale także zakłócał ekosystem zagrożonego gatunku? Odbiorcy ankiety mogliby zostać poproszeni o skomentowanie swojej gotowości do zapłacenia 10, 20 lub 30 dolarów więcej rocznie za usługi komunalne w celu poprawy magazynowania wody i pokrycia kosztów ochrony środowiska.
Krytyka wyceny warunkowej (Criticism of Contingent Valuation)
Wycena warunkowa jest kwestionowaną metodą szacowania wpływu na środowisko naturalne i środowisko. Przeciwnicy argumentują, że technika ta nie jest na tyle empiryczna, aby precyzyjnie oszacować dane finansowe i uwzględnić złożoność zarządzania zasobami naturalnymi. W odróżnieniu od innych metod wyceny ekonomicznej, odpowiedzi ankietowe nie opierają się na wyborach behawioralnych jednostki ani na jej rzeczywistym postępowaniu. Dlatego też, zdaniem krytyków, odpowiedzi ankietowe są subiektywne i niedoinformowane, co stwarza wysokie prawdopodobieństwo „hipotetycznej stronniczości”. Było wiele prób poprawy kontroli ankiet, ale przeciwnicy twierdzą, że ulepszenia te nie są wystarczające, aby zminimalizować nieścisłości. Krytykuje się również wycenę warunkową za to, że jest ona kosztowna i czasochłonna.
Zwolennicy metodologii twierdzą, że jest to najbardziej elastyczna opcja, a zatem odpowiednia z punktu widzenia ochrony środowiska. Technika ta odpowiada za koszty, których nie ponoszą bardziej tradycyjne metody, i dodaje krytyczną perspektywę dla konsumenta. Wnioskodawcy twierdzą również, że technika jest wiarygodna, ponieważ była udoskonalana i ulepszana przez długi okres czasu – po raz pierwszy zaproponowano ją w 1947 r. jako teorię.
