Ekonomia dobrobytu, gałąź ekonomii, której celem jest ocena polityki gospodarczej pod kątem jej wpływu na dobrobyt społeczeństwa. W XX wieku stała się ona dobrze zdefiniowaną gałęzią teorii ekonomii.
Wcześniejsi pisarze rozumieli dobrobyt jako po prostu sumę zadowolenia wszystkich jednostek w ramach systemu gospodarczego. Później teoretycy sceptycznie odnosili się do możliwości pomiaru nawet jednego zadowolenia osoby i twierdzili, że nie da się precyzyjnie porównać stanów dobrobytu dwóch lub więcej osób. Mówiąc prosto, długoletnie założenie, że biedny człowiek będzie czerpał więcej dodatkowej satysfakcji niż bogaty z danego wzrostu dochodów, nie mogło być precyzyjnie utrzymane.
Na poziomie polityki społecznej oznaczało to, że środki redystrybucji zasobów od bogatych do biednych (jak w przypadku progresywnego opodatkowania dochodów) nie mogły być uznane za zwiększające sumę indywidualnych satysfakcji. Opracowano wówczas nowe, bardziej ograniczone kryterium oceny polityki gospodarczej: jedna sytuacja gospodarcza była oceniana wyżej od drugiej tylko wtedy, gdy przynajmniej jedna osoba była lepiej sytuowana, a nikt inny nie był gorzej sytuowany. Alternatywnie, jeden stan ekonomiczny mógłby być oceniany wyżej niż poprzedni, nawet jeśli niektórzy konsumenci byliby w gorszej sytuacji, jeśli zyskujący mogliby zrekompensować przegranym i nadal byliby w lepszej sytuacji niż poprzednio. Nie byłoby jednak możliwości oceny kilku alternatyw, z których wszystkie spełniały ten warunek.
