Umowa międzynarodowa, instrument, za pomocą którego państwa i inne podmioty prawa międzynarodowego, takie jak niektóre organizacje międzynarodowe, regulują sprawy, które ich dotyczą. Umowy te przybierają różną formę i styl, ale wszystkie podlegają prawu traktatów, które jest częścią zwyczajowego prawa międzynarodowego.
Traktat, typowy instrument stosunków międzynarodowych, jest zdefiniowany przez Konwencję wiedeńską o prawie traktatów z 1969 roku jako „umowa zawarta między państwami w formie pisemnej i podlegająca prawu międzynarodowemu, bez względu na to, czy jest zawarta w jednym instrumencie, czy w dwóch lub więcej powiązanych ze sobą instrumentach i bez względu na ich szczególną nazwę”. Traktaty umowne są traktatami, na mocy których strony zgadzają się na wymianę części terytorium lub na rozstrzygnięcie sporu lub roszczeń, to znaczy, że zajmują się określonym rodzajem działalności. Traktaty ustawodawcze, których liczba i znaczenie znacznie wzrosły od czasu II wojny światowej, są instrumentami, w których strony formułują zasady lub szczegółowe reguły swojego przyszłego postępowania”.
Niektóre umowy wielostronne ustanawiają organizację międzynarodową w określonym celu lub do różnych celów. Można je zatem określać jako umowy składowe. Karta Narodów Zjednoczonych (1945) jest zarówno traktatem wielostronnym, jak i aktem założycielskim Organizacji Narodów Zjednoczonych. Przykładem umowy regionalnej, która działa jako umowa składowa, jest Karta Organizacji Państw Amerykańskich (Karta z Bogoty), która ustanowiła tę organizację w 1948 roku. Konstytucja organizacji międzynarodowej może być częścią szerszego traktatu wielostronnego. Na przykład Traktat Wersalski (1919), zawarty w części I Porozumienia Ligi Narodów oraz w części XIII Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Termin „ponadnarodowy” ma niedawne pochodzenie i jest używany do określenia rodzaju struktury traktatowej opracowanej pierwotnie przez sześć państw zachodnioeuropejskich: Francja, Niemcy, Włochy, Holandia, Belgia i Luksemburg. Pierwszym z nich był traktat paryski, podpisany w 1951 roku, ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS); drugim – traktat rzymski, podpisany w 1957 roku, ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG); trzecim – traktat rzymski z tego samego dnia, ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom). Klauzula w Traktacie EWWiS przewiduje całkowitą niezależność członków organu wykonawczego od rządów, które ich mianują.
Traktaty nie są jednak jedynymi instrumentami, za pomocą których zawierane są umowy międzynarodowe. Istnieją pojedyncze instrumenty, którym brakuje formalności traktatu zwanego uzgodnionym protokołem, memorandum of agreement lub modus vivendi; istnieją formalne pojedyncze instrumenty zwane konwentem, umową, protokołem, deklaracją, kartą, przymierzem, paktem, statutem, aktem końcowym, aktem ogólnym i konkordatem (zwyczajowe oznaczenie dla umów ze Stolicą Apostolską); wreszcie istnieją mniej formalne umowy składające się z dwóch lub więcej instrumentów, takich jak „wymiana notatek” lub „wymiana listów”.
Ze względu na brak międzynarodowego prawodawstwa, traktat wielostronny jest wybranym instrumentem dostosowania prawa międzynarodowego do zmieniających się okoliczności spowodowanych szybkim rozwojem technologicznym i stale rosnącą współzależnością narodów.
Pomimo ogromnej różnorodności umów międzynarodowych, możliwe jest ich sklasyfikowanie według funkcji, jakie pełnią w społeczeństwie międzynarodowym. Można wyróżnić trzy tak szerokie funkcje: rozwój i kodyfikacja prawa międzynarodowego, tworzenie nowych poziomów współpracy i integracji między państwami oraz rozwiązywanie rzeczywistych i potencjalnych konfliktów międzynarodowych.
Konwencja wiedeńska o prawie traktatów zawiera klauzulę kompromisu (zgodnie z którą uczestnicy wyrażają zgodę na poddanie sporów arbitrażowi lub Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości) dla niektórych rodzajów sporów oraz procedurę pojednawczą dla innych. Opór państw wobec obowiązkowego arbitrażu lub orzekania wskazuje na ich ograniczone zaangażowanie na rzecz powszechnej integracji poprzez rządy prawa. W tym względzie Europejska Wspólnota Gospodarcza stanowi wyjątek, przewidując, podobnie jak w przypadku obowiązkowego rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości sporów wynikających z trzech traktatów założycielskich, które jest otwarte nawet dla jednostek. Można zauważyć, że Europa Zachodnia była kolebką nacjonalizmu i doktryny suwerenności państw. Teraz mogła ona stać się kolebką integracji ponadnarodowej.
