William Dawbney Nordhaus, (ur. 31 maja 1941 r. w Albuquerque, Nowy Meksyk, USA), amerykański ekonomista, który wraz z Paulem Romerem otrzymał w 2018 r. Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za wkład w badania nad długoterminowym wzrostem gospodarczym i jego związkiem ze zmianami klimatu. Jego pionierskie prace nad modelami gospodarki klimatycznej znacznie pogłębiły zrozumienie złożonych interakcji między zmianami klimatycznymi a działalnością gospodarczą człowieka i dostarczyły solidnych podstaw naukowych dla zaleceń polityki klimatycznej omawianych na forach międzynarodowych (takich jak Międzyrządowy Panel ds. Zmian Klimatu) i przyjętych w wielu krajach uprzemysłowionych od końca XX wieku.
Nordhaus ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie Yale w 1963 roku, a w 1967 roku uzyskał tytuł doktora ekonomii w Massachusetts Institute of Technology (MIT). Swoją późniejszą karierę nauczyciela spędził na Yale, stając się profesorem ekonomii w Sterling i profesorem w Yale’s School of Forestry and Environmental Studies.
Począwszy od lat 70-tych, Nordhaus badał sposoby, w jakie globalna gospodarka wchodzi w interakcje z (wpływa i jest dotknięta) zmianami klimatycznymi spowodowanymi przez człowieka, skupiając się na modyfikacjach klimatu Ziemi, które wynikają z ciągłego, powszechnego spalania paliw kopalnych. Od dawna wiadomo, że taka działalność powoduje wzrost stężenia dwutlenku węgla (CO2) i innych gazów cieplarnianych w atmosferze, co prowadzi do wzrostu średniej globalnej temperatury (globalne ocieplenie). W celu wychwycenia takich interakcji Nordhaus opracował modele systemu klimatycznego gospodarki, zwane później zintegrowanymi modelami oceny (IAM), które zawierały podstawowe teorie i wyniki z fizyki i chemii oraz pokazywały, w jaki sposób globalna gospodarka i klimat będą się rozwijać przy różnych założeniach dotyczących tempa i mechanizmów globalnego ocieplenia oraz dodatkowej polityki klimatycznej (np. podatki od emisji dwutlenku węgla lub limity emisji w różnym tempie), którą mogą przyjąć rządy. Posługując się typem JA zwanym modelem Dynamicznej Zintegrowanej Gospodarki Klimatycznej (Dynamic Integrated Climate Economy) lub DICE (nazwa mająca wskazywać, że człowiek igra z przyszłością planety), Nordhaus określił ilościowo długoterminowe koszty i korzyści gospodarcze różnych możliwych scenariuszy, w tym „utrzymania stanu obecnego” (brak interwencji rządu poza już istniejącymi politykami). Pokazał, że dobrobyt człowieka, w tym dobrobyt przyszłych pokoleń, zostanie zmaksymalizowany przez system podatków od emisji dwutlenku węgla jednolicie nałożonych na wszystkie kraje. Obliczył on również stawkę podatku węglowego, która byłaby niezbędna do maksymalizacji dobrobytu człowieka w ramach alternatywnej koncepcji, w której większy nacisk położono na dobrobyt przyszłych pokoleń, oraz stawkę niezbędną do zapobieżenia wzrostowi średniej globalnej temperatury o ponad 2,5 °C (4,5 °F) do 2100 r. (w stosunku do średniej temperatury w 1900 r.) przy jednoczesnym zminimalizowaniu kosztów opieki społecznej.
Publikacje Nordhaus zawierały „Kwestię równowagi”: Ważenie opcji polityki globalnego ocieplenia (2008), The Climate Casino: Risk, Uncertainty, and Economics for a Warming World (2013), oraz liczne prace naukowe.
