Preferencja płynności, w ekonomii, to premia, której właściciele majątku domagają się w zamian za wymianę gotowych środków pieniężnych lub depozytów bankowych na bezpieczne, niepłynne aktywa, takie jak obligacje rządowe. Zgodnie z pierwotnymi założeniami Johna Maynarda Keynesa, preferencje dotyczące płynności odnosiły się do relacji pomiędzy ilością pieniędzy, jaką chce posiadać społeczeństwo, a stopą procentową. Według Keynesa, społeczeństwo trzyma pieniądze na trzy cele: posiadanie pod ręką na zwykłe transakcje, przechowywanie jako zabezpieczenie przed nadzwyczajnymi wydatkami oraz wykorzystywanie ich do celów spekulacyjnych. Zakładał on, że kwota przechowywana na ten ostatni cel będzie się odwrotnie zmieniać w zależności od stopy procentowej.
Najważniejszą kwestią w teorii Keynesa jest to, że przy niektórych bardzo niskich stopach procentowych wzrost podaży pieniądza nie zachęci do dodatkowych inwestycji, a zamiast tego zostanie wchłonięty przez wzrost spekulacyjnych sald ludzi. Stanie się tak, ponieważ stopa procentowa jest zbyt niska, by skłonić posiadaczy bogactwa do wymiany ich pieniędzy na mniej płynne formy bogactwa i ponieważ spodziewają się oni wzrostu stóp procentowych w przyszłości. Koncepcja preferencji w zakresie płynności została wykorzystana przez Keynesa do wyjaśnienia przedłużającej się depresji w latach 30. ubiegłego wieku.
Analiza post-Keynesowska, w której rozszerzono klasyfikację aktywów płynnych, zwykle odnosiła popyt na pieniądz do szerszego wachlarza zmiennych; są to m.in. bogactwo i różne formy, w jakich jest przechowywane, zyski z tych różnych form, poziom dochodów, a także stopa procentowa.
